Taniec salonowy, jako zupełnie nowy styl taneczny, narodził się pod koniec XVII wieku w zachodniej Europie. Powstał jako równowaga dla dwóch ówczesnych form tańca: ludowego oraz dworskiego. Taniec salonowy czerpał z nich obu, stając się umiarkowanie formalnym rodzajem tańca.
Dawny taniec salonowy - historia
Od czasów średniowiecznych w Europie rozwijały się dwie formy tańca. Pierwszym z nich był taniec dworski. Praktykowano go na najbardziej eleganckich balach, odbywających się na najbogatszych dworach. Taniec dworski tańczyli królowie i książęta, najwyżej postawiona arystokracja oraz dobrze sytuowani dworzanie. Bale z tańcami dworskimi były szczególnie popularne we Francji, Anglii oraz we Włoszech. Do najpopularniejszych form tańca dworskiego zaliczano m.in. kontredans, allemande, courante, passamezzo, loure oraz pawana. Współcześnie tańce te zaliczane są do tańców historycznych. W opozycji do formy dworskiej rozwijał się taniec ludowy. Niemal każdy kraj europejski stworzył swoją własną, niepowtarzalną formę tańca. W Polsce były to m.in. chodzony, kujawiak, krakowiak, weksel czy mietlorz. Tańczono je na mieszczańskich i chłopskich weselach, a także innych przyjęciach. W XVII wieku tańce dworskie znacznie straciły na popularności. Skutecznie zastąpiły je mniej formalne, nieco bardziej swobodne i naturalne tańce salonowe, łączące w sobie elementy zarówno tańców dworskich, jak i ludowych.
Gawot - francuski taniec salonowy
Gawot to najpopularniejszy francuski taniec salonowy. Narodził się w Delfinacie, a szczególnie popularny był w Bretanii. Gawot jest tańcem o umiarkowanym tempie, eleganckim i pełnym gracji. Jego wartość artystyczną doceniono tak bardzo, że został włączony do kanonu francuskiej muzyki operowej, baletu oraz suity. Gawot wykonywany był przez najbardziej znamienitych kompozytorów tamtych czasów - Vivaldiego, Purcella czy Szymanowskiego. Ten francuski taniec salonowy zawsze posiada parzyste metrum - 4/4 lub 2/2. Ponadto występuje w nim charakterystyczny półtaktowy przedtakt.
Kadryl - taniec salonowy na bazie kontredansa
Kontredans był popularnym, zbiorowym tańcem dworskim, który powstał w średniowiecznej Anglii. Natomiast kadryl jest tańcem salonowym, powstałym na bazie kontredansa około XVIII wieku. Narodził się we Francji, szczególną popularność zyskując za czasów napoleońskich. Moda na kadryla zapanowała w niemalże wszystkich krajach ówczesnej Europy. To taniec z przemiennym metrum - 6/8 oraz 2/4. Zazwyczaj tańczony był przez osiem osób, które ustawiały się na kwadracie. Klasyczny kadryl składał się z pięciu figur i zakończony był charakterystycznym galopem. Stąd też zaczerpnięta została jego nazwa - quadrille z języka francuskiego oznacza oddział jazdy konnej. Jedną z odmian kadryla jest lansjer – salonowy taniec figurowy popularny w XIX wieku w Anglii . Najbardziej charakterystycznym elementem tego tańca jest pantomimiczny układ, mający odwzorowywać zachowanie zakochanych.
Walc - taniec salonowy, który powstał na ulicy
Walc, który współcześnie uznawany jest za jeden z najbardziej eleganckich rodzajów tańca, powstał na bazie tańców ludowych - tańca niemieckiego, austriackiego lendlera, a także popularnego w Polsce sztajerka. Początkowo walca tańczono jedynie w podmiejskich lokalach wątpliwej sławy. Jest tańcem wirowym (partnerzy nieustannie się obracają), o metrum 3/4. Początkowo był wolnym tańcem salonowym, który wykonywano na niewielkiej przestrzeni, obracając się w miejscu. Z czasem nadano mu jednak tempo umiarkowane i zaczęto tańczyć go na dużych przestrzeniach, wirując w nieustannym ruchu. Plebejski walc dość szybko zyskał zainteresowanie mieszczan, a z czasem nawet arystokracji. Najpopularniejsze współczesne rodzaje walca to: walc wiedeński, walc angielski oraz walc francuski.
Dawne tańce salonowe - kotylion
Kotylion to połączenie tańca salonowego oraz zabawy balowej. Tancerzom przypina się do piersi niewielkie odznaki (kotyliony), które zwykle mają postać bukiecików, kokard albo rozetek. Każda z par otrzymuje dwa identyczne kotyliony, a następnie zostaje rozdzielona i przydzielona do innych tancerzy oraz tancerek na podstawie losowania. Celem zabawy jest odnalezienie na sali swojego partnera i ukończenie wraz z nim tańca. Para, która odnajdzie się jako pierwsza, wygrywa zabawę. Sam taniec kotylionu ma formę wirową i przypomina nieco walca wiedeńskiego.
Jesteśmy serwisem kobiecym i tworzymy dla Was treści związane ze stylem życia. Pamiętamy jednak o sytuacji w Ukrainie. Chcesz pomóc? Sprawdź, co możesz zrobić. Pomoc. Informacje. Porady.
Zobacz także:
- Czy picie kawy poprawia wydolność organizmu? Badacze nie mają wątpliwości
- 14-latka multimedalistką mistrzostw Europy. "Trzeba poświęcić dużo prywatnego czasu"
- Połączyła je miłość do piłki nożnej. "Zawsze kibicujemy różnym drużynom"
Autor: Adrian Adamczyk
Źródło zdjęcia głównego: sportpoint/Getty Images