Dalsza część artykułu znajduje się pod materiałem wideo
Ciekawostki o zwierzętach
Seter szkocki jest jedną z ras z grupy wyżłów. Inna popularna nazwa stosowana w odniesieniu do tych psów to gordon. Oprócz setera szkockiego wyróżnia się jeszcze dwie rasy: setera irlandzkiego oraz angielskiego. Początkowo seter istniał jako jedna wspólna rasa, wśród której można było znaleźć odmiany psów różniące się jedynie umaszczeniem. Z czasem jednak różnice pomiędzy poszczególnymi osobnikami stały się bardzo wyraźne, co przyczyniło się do powstania trzech oddzielnych hodowli – w Walii, Szkocji, i Anglii. Poznaj charakterystyczne cechy seterów szkockich i dowiedz się więcej o zasadach ich żywienia oraz pielęgnacji.
Seter szkocki – budowa, umaszczenie, wygląd psa
Gordon to najcięższy pies wśród wszystkich odmian seterów. Ma silny tułów i mocne, dobrze zaznaczone mięśnie, co jest widoczne, przede wszystkim, na klatce piersiowej. W porównaniu do reszty ciała głowa setera szkockiego jest dość mała. Pies ma lekko zaokrągloną czaszkę i głęboko osadzone, owalne oczy, zazwyczaj w kolorze brązowym lub ciemnopiwnym. Suki gordonów osiągają średnio 25 kg wagi, psy około 30 kg.
Sierść setera szkockiego jest dość długa, zwłaszcza na uszach, spodzie klatki piersiowej, udach oraz ogonie. Zazwyczaj jest prosta, może być jednak delikatnie falowana. Wszystkie psy, należące do rasy gordonów, mają podobne umaszczenie – czarne, czasem z lekko brązowym odcieniem, z wyraźnie odznaczającymi się symetrycznymi rudymi łapami oraz pyskiem. Dopuszczalna jest nieduża biała plama na klatce piersiowej.
Seter szkocki – jaki ma charakter?
Gordon jest najspokojniejszym psem ze wszystkich seterów. Ma łagodne i przyjazne usposobienie, jest silnie związany ze swoim właścicielem i rodziną. Bardzo lubi towarzystwo, na obcych reaguje dość neutralnie i potrzebuje czasu, żeby się do nich przyzwyczaić. Już szczeniaki wykazują się dużą upartością i niezależnością, dlatego posiadając gordona w domu, trzeba przygotować się na szkolenia i nauczenie go komend oraz posłuszeństwa, nie jest to jednak wyjątkowo trudne, choć wymaga dużej regularności. Psy są inteligentne i szybko się uczą.
Seter szkocki potrzebuje dużo ruchu, jest idealnym towarzyszem dla osób preferujących aktywny tryb życia. W miejscach publicznych warto trzymać go na smyczy, ponieważ zdarza się, że mimo wyuczonego zachowania, będzie podążać za instynktem myśliwego.
Gordon – najważniejsze aspekty żywienia i pielęgnacji psów rasy seter szkocki
Pies nie ma specjalnych wymagań względem dostarczanego pożywienia, wyróżnia się jednak dość sporym apetytem, nie należy więc dawać mu więcej jedzenia, niż powinien otrzymywać z uwagi na swój wiek, ilość aktywności fizycznej oraz zdrowie. Podobnie jak inne psy, należące do dużych i aktywnych ras, potrzebują więcej witamin i minerałów. W razie wątpliwości co do żywienia gordonów warto skonsultować się z weterynarzem.
Ogólne zalecenie co do karmienia setera szkockiego jest takie, aby dawać mu mniejsze porcje, ale w krótszych odstępach czasu. Dzięki temu skutecznie obniża się ryzyko wystąpienia wzdęć oraz innych problemów żołądkowych, na które ta rasa jest niezwykle podatna.
Wśród zabiegów pielęgnacyjnych do najważniejszych należą regularne czesanie psa, które ze względu na długie włosie, należy przeprowadzać średnio dwa razy w tygodniu. Systematyczne wyczesywanie gordonów nie tylko zapobiega wzmożonemu linieniu w domu, ale ogranicza również plątanie się i kołtunienie sierści. Raz na dwa miesiące setery powinny być także myte. Co jakiś czas warto zadbać również o uszy pupila, które z natury są długie i swobodnie zwisające, co nierzadko staje się główną przyczyną wystąpienia infekcji.
Długość życia gordonów
Gordony żyją przeciętnie od 10 do 12 lat. W przypadku wystąpienia chorób genetycznych długość życia może się znacznie obniżać. Zdrowe i zadbane psy, które mają odpowiednią dietę i dobre warunki, mogą żyć jednak nawet kilka lat dłużej.
Seter szkocki – jakie choroby najczęściej spotyka się wśród psów rasy gordon?
Podobnie jak w przypadku innych ras seterów, u psów tych pojawiają się głównie choroby dziedziczne, do których należy dysplazja stawów biodrowych oraz schorzenia oczu. Niektóre z problemów z prawidłowym widzeniem można usunąć podczas zabiegów chirurgicznych. W hodowlach seterów szkockich najczęściej przeprowadza się odpowiednie badania, które pozwalają na rozpoznanie chorych osobników i wykluczenie ich z dalszego procesu reprodukcyjnego. Dzięki temu w kolejnych pokoleniach znacznie obniża się ryzyko wystąpienia zachorowań genetycznych i przedłuża wiek psów.
Zobacz także:
- Jedyne takie 3 psy w Europie. Zwierzaki mieszkają w Polsce. "Ustawiają swoje ciało bokiem"
- "Pierwsza transfuzja może być zrobiona w ciemno". Jakie warunki muszą spełniać dawcy psiej krwi?
- Czy można znaleźć wspólny język ze swoim pupilem? "Mój entuzjazm go nakręca"
Autor: Adrian Adamczyk
Źródło zdjęcia głównego: IzaLysonArts / 500px/Getty Images