Szpic wilczy odnajdzie się zarówno w domu pełnym ludzi, jak i w towarzystwie osoby samotnej. Bardzo przywiązuje się do właściciela i bez problemu uznaje inne zwierzęta w gospodarstwie domowym.
- Jaka jest historia rasy szpic wilczy?
- Szpic wilczy - charakterystyka rasy.
- Jakie są zalety psów rasy szpic wilczy?
- Jak hodować szpica wilczego?
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Szpic wilczy - historia powstania rasy
Szpic wilczy jest potomkiem szpica torfowego, ale również wiele innych ras ma w nim swojego przodka. Obecnie występujący szpic wilczy pochodzi od mieszanki holenderskiego keeshonda z niemieckim wolfspitzem. W niektórych krajach wydziela się dwie rasy – keeshonda i wolfspitza. W innych szpic wilczy uznawany jest za jedyną rasę, która pochodzi tylko od dwóch powyższych. Dawniej psy były chętnie hodowane na terenach wiejskich, mając za zadanie wyłapywać niewielkie gryzonie. To również psy stróżujące, które szczekaniem informują o nadejściu intruza lub zagrożenia. Polski Związek Kynologiczny zarejestrował około 100 osobników rasy szpic wilczy.
Szpic wilczy - charakterystyka rasy
Szpic wilczy znajduje się w grupie szpiców niemieckich, w których skład wchodzą też szpic duży, szpic średni, szpic mały i szpic miniaturowy. Z nich wszystkich to właśnie wilczy szpic jest największym psem, choć i tak zalicza się go do psów średnich rozmiarów. W kłębie osiąga 43–55 cm. Jego masa waha się od 20 do 30 kg. To pies długowieczny – może dożyć nawet 16 lat.
Karmienie szpica wilczego nie przysparza problemów. Pies zje właściwie wszystko, co mu się poda. Jego sierść jest bardzo gęsta, z prostymi włosami. Sprawia to, że czworonóg wygląda jak puszysta maskotka. Wokół szyi i na ogonie włosy są dłuższe, tworząc efektowny pióropusz. Kolorystyka, jak sama nazwa rasy podpowiada, jest zbliżona do umaszczenia wilków. Jest to barwa szara i srebrna z dodatkiem czerni. Gęsta sierść przy skórze z łatwością się filcuje, więc chcąc mieć psa o efektownym wyglądzie, trzeba o niego bardzo dbać. Konieczne jest regularne wyczesywanie raz lub dwa razy w tygodniu – to absolutne minimum. Nie jest to kwestia jedynie estetyczna. Jeżeli pies będzie zaniedbany, sierść zbije się w kępy, co utrudni wentylację i doprowadzi do problemów skórnych.
Psa wystarczy kąpać co 3–4 miesiące. Ze względu na nieprzemakalną sierść trzeba postarać się, aby woda i szampon dotarły aż do skóry. W tym celu kieruje się strumień wody i w tym miejscu ugniata sierść. Po kąpieli niezbędne jest dokładne wysuszenie sierści i wyczesanie.
Dobrą informacją jest to, że niewiele jest tak mało chorowitych psów, jak szpic wilczy. Hodowla z tego punktu widzenia jest zatem mało problemowa.
Jedną z cech szpica wilczego jest jego zamiłowanie do szczekania. Powodów może być wiele. Nie da się tego uniknąć, jednak można go szkolić pod tym kątem, co nieco ujarzmi jego żywiołowość. Trzeba przy tym pamiętać, że jest to pies stróżujący, więc szczekanie i informowanie o zagrożeniu jest w nim mocno zakorzenione.
Zalety i hodowla rasy szpic wilczy
Szpic wilczy ma przyjazny charakter, również wobec dzieci. Jest psem łagodnym, uwielbiającym zainteresowanie, za co odpłaca się ogromnym przywiązaniem do właściciela. Nie przejawia zachowań agresywnych, podobnie jak inne rasy szpica, które są polecane dla rodzin. Jednak nie zaleca się, aby szpic wilczy miniaturowy wychowywał się w domu z najmłodszymi pociechami. Przez jego niewielki rozmiar dzieci mogłyby przez nieuwagę zrobić mu krzywdę.
To pies, który dobrze odnajduje się w roli stróża. Przy tym jest dość nieufny wobec obcych. Nad tą cechą można jednak pracować, szkoląc psa od szczeniaka. Z jednej strony to rasa inteligentna, którą można wiele nauczyć. Z drugiej to dość uparte psy, które szybko zauważają słabe strony właściciela i niekonsekwencję w jego zachowaniu. Potrzeba zatem zdecydowania i treningu nad czworonogiem od razu, gdy trafi do domu.
Szpic wilczy lubi umiarkowaną aktywność. Chętnie wychodzi na spacery, jednak nie muszą to być godzinne wycieczki. Wystarczy 15–20 minut, by pupil dał upust nagromadzonej energii.
Cena szpica wilczego nie należy do najbardziej wygórowanych. Za szczenięta trzeba zapłacić od 1 500 do 2 000 zł. W tej cenie można znaleźć psa z rodowodem z oficjalnej hodowli.
Zobacz także:
- Polska rasa o wyjątkowym instynkcie. Poznaj ogara polskiego
- Do serca przytul psa. Jak wybrać pupila dla siebie?
- Które psy nie będą się dobrze czuły w domu? To cenna wskazówka przy wyborze
Autor: Adrian Adamczyk
Źródło zdjęcia głównego: GettyImages