Dlaczego wstydzimy się za naszych rodziców?
Prezencja czy zachowanie rodziców ma dla wielu osób ogromne znaczenie. Skąd bierze się poczucie wstydu i odpowiedzialności za to, jak wyglądają czy ubierają się mama lub tata?
Kiedyś poszłam z moją znajomą na kawę w mieście. Idąc jedną z głównych ulic zauważyłam mojego tatę. Koleżanka nie wiedziała, że to on i nieświadomie powiedziała "ten facet wygląda jak jakiś menel". Trudno mi opisać, co wtedy czułam, a mijając ojca po prostu udawałam, że go nie widzę, choć wiem, że nie powinnam tak zareagowaćopowiada Magda.
Walka z hejtem
- Ja bym przyjrzała się, jak te emocje oddziałują na nas samych. Jeżeli wstydzimy się czegoś w sobie, to istnieje duża szansa, że będziemy wstydzić się tego również u swoich rodziców. Niektórzy chcą mieć ich troszkę "wyidealizowanych", co oczywiście nie zawsze jest możliwe. W tym przypadku należy się skupić na sobie. Rodzic nie musi być perfekcyjny i piękny. Chyba że jest to jakaś skrajność np. zaniedbanie, duża nadwaga - wtedy martwimy się, bo zależy nam na jego zdrowiu - wyjaśnia psycholog Zuzanna Butryn.
Czy wy też wstydzicie się wychodzić gdzieś z rodzicami? Kocham ich, ale wstydzę się tego, jak się ubierają i zachowują, gdy wychodzimy na zakupy. Są bardzo głośni, a do sklepu wychodzą często w starych i domowych ubraniach. Martwię się, że będąc z nimi, spotkam swoich znajomych ze szkoły. Ich rodzice są zawsze zadbani i mi to imponujezastanawia się Patrycja.
Jak podkreśla specjalistka, musimy zrozumieć, że liczy się to, jakim ta osoba jest człowiekiem. - Nie zawsze np. wykształcenie idzie w parze z tym, że ten rodzic nas dobrze lub źle wychowa. Zrozumienie tego świadczy o naszej dojrzałości - pochodzę z takiego domu, z jakiego pochodzę, może mama i tata nie byli wykształceni, ale przekazali mi świetne wartości. Jestem tą osobą, którą jestem, bo tak zostałem wychowany. To, że wstydzimy się rodziców, bo są mniej wykształceni, bo nie podróżują, nie prowadzą luksusowego życia - świadczy o naszej niedojrzałości emocjonalnej - tłumaczy.
Czego wstydzimy się u naszych rodziców?
Po śmierci taty moja mama całkowicie przestała dbać o siebie. Nie mieszkam już w domu rodzinnym, jednak gdy muszę przyjechać z moim chłopakiem na święta, bardzo stresuje się, że on zobaczy to, jak ona się zaniedbała. Rozumiem, że np. boi się dentysty, ale jej zęby są w opłakanym stanie, a mi po prostu jest głupio, bo rodzice Marcina zawsze wyglądają jak z okładki magazynu. Aż boje się pomyśleć, co sobie o nas pomyślą, gdy przyjdzie do ich pierwszego spotkaniatłumaczy Angelika.
Psycholog zaznacza, że pacjenci najczęściej wstydzą się różnego rodzaju chorób rodziców np. nadwagi zagrażającej zdrowiu czy nadużywania alkoholu. - Czasem wstydzimy się przyznać do dysfunkcji w naszej rodzinie np. dlatego, że ktoś ma doświadczenia z dzieciństwa, że ten rodzic upokarzał czy przynosił wstyd przy rówieśnikach. Przejmujemy się także ich tzw. "zacofaniem". Dzieje się tak na przykład wtedy, gdy poglądy rodzica stoją w kontrze do naszych przemyśleń - podkreśla. - Pamiętajmy jednak, że naszym zadaniem nie jest zmieniać, uczyć czy umoralniać rodzica. Mamy wpływ jedynie na własne emocje w związku z jakimś jego zachowaniem - dodaje.
Jak rozmawiać z rodzicami o swoich uczuciach?
Czy warto rozmawiać z rodzicem na temat naszych emocji lub zachowań, które budzą w nas niepokój, poczucie wstydu i stres? Jak w delikatny sposób powiedzieć mu, o tym, co czujemy?
- Warto tu użyć komunikatu w formie "ja". "Wstydzę się, kiedy zachowujesz się w ten sposób przy moich znajomych, to mnie rani". Musimy tylko pamiętać, że czasem takie rozmowy nie przyniosą refleksji ze strony rodzica. Możliwe, że będziemy musieli w pewnym momencie działać przez własną psychoterapię i sami się z tym uporać - radzi ekspertka.
Jak reagować na nieprzychylne komentarze wobec naszych bliskich?
Przeglądając historie osób mierzących się ze wstydem względem swoich rodziców, można zauważyć, że są to zwykle osoby w wieku dojrzewania. Dlaczego to właśnie nastolatkowie najbardziej przejmują się wyglądem czy wykształceniem swoich opiekunów? Czy mając naście lat, wstydzimy się najbardziej?
- Oczywiście, że tak jest. W tym okresie jesteśmy najbardziej wrażliwi na odbiór przez innych ludzi. Czasem nastolatek wstydzi się, bo jego tata jest profesorem, a on wolałby luźnego rodzica. Przypadków jest naprawdę wiele. To jest taki charakterystyczny wiek, bo stoimy w kontrze do rodziców. Nastoletni bunt jest jednym z zadań rozwojowych młodego człowieka, trzeba go zamknąć, aby iść dalej - potwierdza Zuzanna Butryn.
Warto zastanowić się, jak reagować w momencie, gdy usłyszymy od osób trzecich nieprzychylne komentarze na temat naszych rodziców.
- Powiedzieć, że sobie tego nie życzymy. Warto reagować i chronić siebie i rodzinę. Jeżeli to jest coś, co nas rani, to trzeba mówić o tym, jakie emocje budzą w nas czyjeś słowa. "Nie życzę sobie żebyś tak mówił/a o moich rodzicach", "Nie masz prawa tak mówić, bo nie znasz mojej sytuacji" - podsumowuje psycholog.
Jesteśmy serwisem kobiecym i tworzymy dla Was treści związane ze stylem życia. Pamiętamy jednak o sytuacji w Ukrainie. Chcesz pomóc? Sprawdź, co możesz zrobić. Pomoc. Informacje. Porady.
Zobacz także:
- "Trzeszczkę tak jak ona", czyli znane kobiety o cechach, które odziedziczyły po swoich mamach
- Randkowy sknera. "Prosto w twarz powiedział, że mam mu zwrócić pieniądze, bo nie jestem warta tej kawy"
- Mother shower - nowy trend wypiera baby shower. "Kobieta w ciąży ma swoje potrzeby"
Autor: Aleksandra Matczuk
Źródło zdjęcia głównego: Fizkes/Getty Images
