Dalsza część tekstu pod materiałem wideo.
- Czym jest wewnętrzne dziecko? To metafora części osobowości przechowującej pierwotne emocje, potrzeby i rany z dzieciństwa – strażnik naszej autentyczności i kreatywności.
- Jakie znaczenie ma dla naszego funkcjonowania pielęgnowanie w sobie wewnętrznego dziecka?
- Blokady i ich przełamywanie: Jak zadbać o wewnętrzne dziecko? Psycholog zdradza sprawdzone sposoby.
Wewnętrzne dziecko – co to właściwie jest?
Ile razy spotkaliście się ze stwierdzeniem, że nawet dorośli ludzie powinni dbać o swoje wewnętrzne dziecko? Z pewnością co najmniej kilka. Zanim jednak przejdziemy do istoty zagadnienia, warto wyjaśnić, czym właściwie jest to wewnętrzne dziecko i na czym polega "zaopiekowanie się" nim.
- W psychoterapii "wewnętrzne dziecko" to metaforyczne ujęcie części naszej osobowości, która reprezentuje pierwotne emocje, potrzeby, wspomnienia i przeżycia - pierwotne, czyli z dzieciństwa – powiedziała psycholog Katarzyna Kucewicz.
Ekspertka dodała również, że koncept ten spopularyzowali terapeuci tacy jak John Bradshaw czy Jeffrey Young. Po co? Wewnętrzne dziecko jest strażnikiem naszej autentyczności, ciekawości, spontaniczności, ale także wrażliwości i niezaleczonych ran.
- Każdy z nas je ma – pytanie jak potrafimy zaopiekować się nim i zarządzić tą częścią siebie – dodała psycholog.
Należy jednak rozróżnić dbanie o wewnętrzne dziecko od braku dojrzałości. Zdaniem psychologa, opieka nad wewnętrznym dzieckiem to praktyka, której celem jest integracja z własną emocjonalnością, a nie ucieczka od odpowiedzialności.
- Dbanie o wewnętrzne dziecko oznacza pozwalanie sobie na radość, kreatywność i autentyczne przeżywanie emocji. Infantylizm to niedojrzała forma zachowania, w której osoba unika obowiązków, reaguje impulsywnie lub oczekuje, że inni będą się nią stale opiekować. Prawdziwa dojrzałość emocjonalna to umiejętność jednoczesnego bycia odpowiedzialnym dorosłym i kochającym opiekunem własnych (czasem dziecięcych) potrzeb – wyjaśniła Katarzyna Kucewicz.
Kontakt z wewnętrznym dzieckiem. Dlaczego jest ważny dla dobrostanu psychicznego?
Wielu osobom zagadnienie to może wydawać się kompletnie nieistotne lub błahe. Okazuje się jednak, że brak kontaktu z wewnętrznym dzieckiem może oddziaływać na nasze samopoczucie i umiejętność odnajdywania się w świecie. Zaniedbanie tej sfery prowadzi bowiem do napięcia, wypalenia, niskiej samooceny czy trudności w relacjach.
- Nasze dziecięce potrzeby – jak potrzeba miłości, akceptacji, bezpieczeństwa – nie znikają, tylko czekają na uznanie. Psychologia humanistyczna i terapia schematów (wspomniany już Young) pokazują, że uzdrowienie "zrozpaczonego dziecka" wzmacnia odporność psychiczną. Osoby, które nawiązują zdrowy kontakt ze sobą, doświadczają większego spokoju, radości życia i autentyczności w relacjach – powiedziała Katarzyna Kucewicz.
Kiedy rozpoznać, że sytuacja wymyka się spod kontroli? Pierwsze sygnały alarmujące, że nasze wewnętrzne dziecko zostało zaniedbane lub zranione są dość subtelne. Jak przyznała ekspertka, często jest to permanentne poczucie pustki, trudności w odczuwaniu radości, nadmierne krytykowanie siebie, lęk przed odrzuceniem czy skłonność do auto-sabotażu.
- Często osoby zranione wewnętrznie doświadczają silnych reakcji emocjonalnych w pozornie "niewinnych" sytuacjach. W psychoterapii mówimy o "emocjonalnych flashbackach", które są jak powroty do trudnych przeżyć z dzieciństwa – wyjaśniła specjalistka.
Nawiąż kontakt z wewnętrznym dzieckiem. Psycholog zdradza sprawdzone techniki
Każdy z nas nosi w sobie tę spontaniczną, nieograniczoną siłę wyobraźni, dziecięce marzenia, rany i pragnienia. Jak zatem nawiązać kontakt z wewnętrznym dzieckiem i zmienić swoje życie na lepsze?
- Pierwszym krokiem jest uważność i akceptacja własnych emocji bez oceniania. W praktyce terapeutycznej często stosujemy technikę "listu", w którym dorosłe Ja zwraca się do swojego Ja dziecięcego z miłością i troską. Pomocne są też wizualizacje – wyobrażenie sobie spotkania z wewnętrznym dzieckiem w bezpiecznych warunkach. Zawsze zachęcam pacjentów, by co dzień pozwalali sobie na drobne "dziecięce" przyjemności: zabawę, rysowanie, taniec, śpiew bez oceniania siebie – wyjaśniła psycholog.
Niestety istnieją też sytuacje, gdy samoistnie blokujemy dostęp do tego obszaru emocjonalnego.
Największymi blokadami są wówczas: nadmierny krytycyzm wewnętrzny (tzw. "wewnętrzny krytyk"), przekonania o konieczności bycia "zawsze silnym", a także lęk przed byciem ocenionym.
- Niektórzy ludzie, wychowani w surowych lub emocjonalnie chłodnych domach, nauczyli się "zamykać" swoją wrażliwość. Przełamanie tego wymaga odwagi, cierpliwości i czasem wsparcia terapeutycznego – dodała Katarzyna Kucewicz.
Psychoterapeutka zachęca jednak, by bez względu na wiek, znaleźć czas oraz chęci i pomyśleć nad własnym "mały ja". Jak przyznaje, osoby, które odzyskały kontakt z wewnętrznym dzieckiem, często mówią o większej lekkości życia, radości i zdolności do tworzenia głębszych relacji. W pracy łatwiej radzą sobie ze stresem i krytyką, bo nie traktują ich jako zagrożenia dla własnej wartości. W relacjach prywatnych znikają schematy toksycznej zależności czy lęku przed odrzuceniem. Pojawia się autentyczne poczucie "bycia w domu" ze sobą.
- W psychologii nazywamy to integracją osobowości i przewodnictwem zdrowego dorosłego – podsumowała.
Zobacz także:
- Co to jest socjoseksualność? "Pod spodem jest prawdopodobnie nieszczęśliwa i samotna osoba"
- "Autyzm w wielu rodzinach wciąż jest tematem tabu". Jak zauważyć symptomy u dziecka?
- Spektrum zaburzeń autystycznych u osoby dorosłej. Diagnoza przynosi ulgę: "pacjent wreszcie wie, co się z nim dzieje"
Autor: Nastazja Bloch
Źródło zdjęcia głównego: Klaus Vedfelt/GettyImages