Tańce towarzyskie, zwłaszcza latynoamerykańskie, dają możliwość lepszego poznania partnera i okazania uczuć. Wszystkie ruchy wykonywane są w sposób zmysłowy i dynamiczny. Ich popularność w Polsce rośnie między innymi za sprawą różnego rodzaju programów telewizyjnych. Każdy taniec latynoamerykański ma swój własny, niepowtarzalny charakter. Jaka jest historia poszczególnych odmian?
Tańce latynoamerykańskie – skąd wzięły się ich nazwy? Krótka historia
Tańce standardowe i latynoamerykańskie to dwa przeciwstawne bieguny. Podczas gdy te należące do pierwszej grupy wykonywano początkowo głównie na oficjalnych przyjęciach i dostojnych balach, tańce z drugiej mają swe korzenie w środowiskach plemiennych oraz niewolniczych. Obecnie wszystkie wykonuje się na turniejach tanecznych na całym świecie. Jaką historię ma latynoamerykański taniec towarzyski?
- Samba – wywodzi się z Brazylii, gdzie uchodzi za taniec narodowy. Początkowo nie cieszyła się popularnością wśród Europejczyków. Doceniono ją dopiero po zakończeniu II wojny światowej, wraz z rozwojem muzyki jazzowej. Istnieją dwie odmiany tańca – ludowa i towarzyska. Nazwy tańców latynoamerykańskich mają różne pochodzenie. W przypadku samby samo określenie pochodzi najprawdopodobniej od afrykańskiego słowa semba . Jego znaczenie tłumaczy się dwojako – jako rodzaj charakterystycznych tańców afrykańskich lub gest zaproszenia do tańca.
- Cha cha – to kolejna odmiana wśród tańców latynoamerykańskich, najmłodsza z całej grupy. Pojawiła się w latach 50. XX w., kiedy zaczęły rozbrzmiewać rytmy charakterystyczne dla tego tańca i ustalono jego formę. Cha cha i rumba to tańce latynoamerykańskie wywodzące się z Kuby. Duży wpływ na ostateczny charakter pierwszego z nich miał jazz oraz swing. Autorzy i twórcy teorii tańca twierdzą, że cha cha powstała na bazie triple mambo . Obecnie jest to bardzo popularny taniec latynoamerykański , zwłaszcza wśród młodych ludzi.
- Rumba – narodziła się w społeczności niewolniczej przywiezionej z Afryki na Kubę. Nazwa odnosi się do tańca ludowego. Rumba ma niezwykle zmysłowy i erotyczny układ, o bardzo widowiskowym charakterze. Po raz pierwszy pojawiła się w Europie w latach 20. XX w., dokładnie w Paryżu. Tam jednak nie uzyskała aprobaty ze strony lokalnej społeczności. Inaczej było w Stanach Zjednoczonych. Okres prohibicji sprawił, że Amerykanie często wyjeżdżali poza granice kraju, zwłaszcza na Kubę. Pomimo różnych odmian tańca, w latach 60. XX w. ustalono ostateczną wersję rumby – kubańską.
- Jive – na tańce latynoamerykańskie ogromny wpływ wywarła muzyka jazzowa. Nie inaczej było w przypadku jive’a. Stanowi on zmodyfikowaną wersję jitterbuga – tańca popularnego w latach 30. XX w., który starsi przedstawiciele społeczeństwa brytyjskiego uważali za mocno ekscentryczny. Młodzież oszalała jednak na jego punkcie. Za zmodyfikowanie jitterbuga i tym samym powstanie jive’a odpowiada Victor Silvester – ceniony londyński tancerz i muzyk. Dzięki jego działaniom jive stał się tańcem bardziej „salonowym”, o ustalonych zasadach.
- Pasodoble – jego korzenie sięgają XVIII w. i Francji. Na początku XX w., w pobliżu granicy francusko-hiszpańskiej, taniec stał się niezwykle popularny, zwłaszcza na balach. Hiszpanie nadali mu jednak zupełnie nowy charakter. Pasodoble stało się tanecznym pokazem nawiązującym do corridy – walki człowieka z bykiem. W tej roli mężczyzna staje się torreadorem, zaś kobieta płachtą. Występom towarzyszy specjalna hiszpańska muzyka do tańca latynoamerykańskiego .
Tańce latynoamerykańskie – kroki
Taniec latynoamerykański to również różne rodzaje tempa i taktu, dopasowane do układu i kroków. Jak wygląda to w poszczególnych przypadkach?
- Samba wykonywana jest w takcie 2/4, w tempie 54–56 taktów na minutę. Charakterystycznym ruchem jest zginanie i prostowanie kolan oraz wysuwanie bioder w przód i tył. Kroki są zmysłowe i energetyczne, stawia się je na podeszwach.
- Cha cha wykonywana jest w takcie 4/4, w tempie 32–34 taktów na minutę. Podstawowy krok ma formę ruchu do boku odstaw-dostaw-odstaw.
- Rumba wykonywana jest w takcie 4/4, w tempie 28–32 taktów na minutę. Charakterystyczny jest boczny ruch bioder. Rumbę tańczy się prawie w miejscu.
- Jive wykonywany jest w takcie 4/4, w tempie 32–48 taktów na minutę. Typowym ruchem są tzw. kopnięcia. Ciężar ciała przeniesiony jest na przód.
- Pasodoble wykonywane jest w takcie 4/4, w tempie 28–32 taktów na minutę. W tańcu stosowane są unoszenia i opadania oraz różne rodzaje kroków.
Taneczna para, która podbija światowe parkiety
Zobacz także:
Dominika Gwit i jej taniec podbijają sieć. "Dystans moi drodzy. Tylko on nas uratuje"
Taniec swing, czyli energiczna interpretacja muzyki jazzowej
Tango argentyńskie – taniec pasji
Autor: Adrian Adamczyk
Źródło zdjęcia głównego: E+