Leniwiec to zwierzę endemiczne lasów deszczowych Ameryki Środkowej i Południowej, które dzięki swemu charakterystycznemu usposobieniu i pociesznej, wiecznie uśmiechniętej „buzi”, zyskuje rzeszę fanów na całym świecie. Wyróżnia się dwa typy leniwców: dwupalczaste i trójpalczaste. Ciekawostką jest fakt, że pomimo pozornego podobieństwa, powyższe gatunki należą do odrębnych rodzin – kolejno leniuchowcowatych i leniwcowatych.
Jak wygląda leniwiec?
Dzisiejsze leniwce wyglądają znacznie inaczej niż ich przodkowie – najstarsze gatunki żyły już ponad 35 milionów lat p.n.e., a niektóre z nich osiągały rozmiary zbliżone do słoni, ważąc nierzadko ponad tonę. Prehistoryczny Megatherium (jedno z największych zwierząt kiedykolwiek żyjących) był świetnym kopaczem, który potrafił drążyć w skale tunele o szerokości 6 metrów, zaś Thalassocnus znany był z umiejętności pływackich – używał długich, ostrych szponów do przytrzymywania się dna w celu zabezpieczenia przed silnymi falami oraz do poszukiwania pożywienia w postaci glonów.
Zwierzęta
Ze względu na wielkość i dużą wagę nie były to zwierzęta żyjące na drzewach, lecz poruszające się po ziemi. Leniwce naziemne wyginęły około 10 tysięcy lat przed naszą erą, prawdopodobnie na skutek odwilży po ostatniej epoce lodowcowej.
Żyjące współcześnie leniwce, zwierzęta stosunkowo niewielkie, najczęściej osiągają do 60 cm długości. Mają małe głowy i długie, silne kończyny zakończone długimi pazurami, dzięki którym mogą z łatwością wspinać się po drzewach i zwisać z nich nawet podczas snu. Ze względu na ilość palców u przednich kończyn wyróżnia się dwa typy leniwców: trójpalczaste i dwupalczaste. Pierwsze charakteryzuje obecność krótkiego ogona, którego długość wynosi średnio 4 cm, szara sierść z brązowymi plamami po bokach oraz waga najczęściej nieprzekraczająca 5–6 kg. Z kolei leniwce dwupalczaste nie posiadają ogona, a ich krótka, wełnista sierść jest koloru brązowego. Ważą trochę więcej – w granicach 9–10 kg. Co ciekawe, leniwce są doskonałymi pływakami, co pomaga im przetrwać w niepewnych warunkach lasów amazońskich. Leniwce żyjące na wolności trudno jest dostrzec w gąszczu gałęzi, dzięki temu, że ich sierść z czasem zaczynają porastać glony i bakterie. Nadają one zieloną barwę owłosieniu, co stanowi doskonały kamuflaż przed przeciwnikami, których w lasach Ameryki Środkowej i Południowej nie brakuje. Do głównych, naturalnych drapieżników polujących czasami na leniwce należą węże, ptaki oraz dzikie koty – takie jak pumy i jaguary. Mówiąc o zagrożeniach, nie sposób nie wspomnieć o tragicznych w skutkach wycinkach lasów – leniwce mają szansę na przetrwanie jedynie pośród drzew, na lądzie zaś zachowują się bardzo nieporadnie, co w połączeniu z ich powolnymi ruchami sprawia, że stanowią łatwy cel dla drapieżników.
Dieta leniwca jest wynikiem skomplikowanego procesu ewolucyjnego i chociaż zwierzęta te zawsze były roślinożercami, dobór konkretnych pokarmów przechodził w czasie znaczne zmiany. Prehistoryczne leniwce odżywiały się w sposób bardziej różnorodny od tych współczesnych – od traw i mięsistych sukulentów po liście i trudno dostępne owoce, które dzięki swoim rozmiarom, potrafiły samodzielnie ściągnąć z drzew. Obecnie dieta leniwców składa się prawie wyłącznie z liści rosnących na drzewach lasów deszczowych . Ciekawostką jest fakt, że wiele z tych liści jest nie tylko niesmaczna, co nawet niejadalna dla innych gatunków zwierząt. Pożywienie leniwców jest stosunkowo twarde, "gumowate", a niektóre liście zawierają nawet substancje toksyczne, na które zwierzęta te są uodpornione. To jednak nie wszystkie wyjątkowe cechy tych zwierząt. Leniwce mają bardzo silne zęby, które nigdy nie przestają rosnąć, wielokomorowe żołądki oraz zdolność wytwarzania wyspecjalizowanych enzymów trawiennych. Dzięki niesłychanie powolnemu metabolizmowi liście mogą być trawione przez kilka dni, a nawet powyżej tygodnia. Nie jest to jednak pokarm sycący, dlatego leniwce unikają zbędnego wysiłku, w celu zaoszczędzenia energii. To właśnie z tych zachowań dziś są najbardziej znane. Leniwce śpią 10 godzin na dobę (a w niewoli nawet do 20), poruszają się bardzo powoli, a większość czasu spędzają, zwisając z gałęzi drzew, z których schodzą tylko raz na tydzień w celach higienicznych lub kiedy groźna sytuacja zmusi je do znalezienia nowego miejsca zamieszkania.
Jesteśmy serwisem kobiecym i tworzymy dla Was treści związane ze stylem życia. Pamiętamy jednak o sytuacji w Ukrainie. Chcesz pomóc? Sprawdź, co możesz zrobić. Pomoc. Informacje. Porady.
Zobacz także:
- Prezydent Ukrainy przyznał odznaczenie psu-saperowi
- Niezwykła rola osłów w leczeniu niepełnosprawności. Czym jest onoterapia?
- 11 owiec zginęło od uderzenia piorunem. "Wyładowanie pojawiło się niespodziewanie"
Autor: Adrian Adamczyk
Źródło zdjęcia głównego: Art Soul Photography/Getty Images
