Czy matka i córka mogą się przyjaźnić?
Media społecznościowe oraz niektóra prasa kobieca przekonują, że matka i córka mogą być przyjaciółkami. Zwierzać się sobie oraz wymieniać plotkami, tymczasem tak bliska relacja niesie za sobą więcej szkody niż pożytku. Małgorzata M. Ptak, pedagog z Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, w rozmowie z PAP-em przyznała, że taka przyjaźń pozbawiona jest bardzo fundamentalnej rzeczy – dystansu emocjonalnego i pokoleniowego. Specjalistka dodała, że matka ma w sobie zbyt dużo miłości i nie potrafi spojrzeć na swoją córkę obiektywnie. - Miłość ma to do siebie, że zawsze dąży do pewnego ideału. Więc córka, która "przyjaźni" się z matką będzie ukrywała swoje błędy, niepowodzenia, ponieważ jej "przyjaciółka" zawsze będzie chciała, żeby osiągała sukcesy. [...] Nigdy nie będzie umiała obiektywnie zaakceptować decyzji i wyborów córki, zawsze będzie ją idealizować i oceniać - tłumaczyła Małgorzata M. Ptak.
Miłość i związki
Specjalistka jest zdania, że najbardziej wartościowe są te przyjaźnie, które mają takie same doświadczenia pokoleniowe, kulturowe, zawodowe. Tymczasem młode dziewczyny postrzegają te kwestie zupełnie inaczej niż ich matki. - Młoda dziewczyna zawsze będzie "patrzeć przed siebie" i szukać "jutra"; matka jest zobowiązana i zależna od tego, co jest tu i teraz, co było, często ogląda się za siebie – powiedziała.
Co wpływa na relacje matki i córki?
Należy podkreślić, że matka i córka przez wiele lat są od siebie zależne. Zerwanie tych więzi może być niezwykle bolesne. Co ciekawe, relacje ojca i córki kształtują się zupełnie inaczej.
- Relacja ojca i córki w okresie dzieciństwa, dorastania i dorosłości jest oparta na kulturowym wzorcu "córeczki tatusia" oraz dotyczy budowania wizerunku przyszłego partnera życiowego i ojca jej dzieci. Natomiast mama nadal odczuwa potrzebę doradzania córce, wskazywania najwłaściwszych wyborów, przyjmowania jej kryteriów oceniania, krytykowania, osądzania- uważa ekspertka.
W ocenie specjalistki każda z kobiet musi zrozumieć, że nie żyje dla tej drugiej i każda z nich powinna iść swoją drogą. - Nie jest to łatwe. Matka z córką powinny nawet kłócić się i spierać – oczywiście na argumenty, a nie na emocje. Taka sytuacja jest nie tylko normalna, ale wręcz zdrowa i rozwojowa – powiedziała Małgorzata M. Ptak. Ekspertka uważa, że kobieta, która daje swojemu dziecku wolność, niezależność, także poczucie, że zawsze może na nią liczyć, posiada tzw. najważniejszy wymiar mądrości. Dzięki temu mała dziewczynka jest silna, mądra, odpowiedzialna, a także szybko staje się samodzielna.
Bardzo ważne również to, aby matka i córka różniły się i nie próbowały nawzajem upodobnić się do siebie. W przeciwnym razie obie kobiety ulegają wpływom emocjonalnym, psychologicznym i społecznym, a te - w ocenie specjalistki - są krzywdzące i wyniszczające. - Za takie krzywdzące relacje zawsze jest odpowiedzialna matka, wykazująca się postawą dominującą, apodyktyczną, władczą - dodała.
Jak budować dobre relacje?
Zdaniem specjalistki nie ma to jednej recepty. - [...] w procesie wieloletniego dorastania córki i budowania swojej roli od dziewczynki do dojrzałej kobiety, matka też podlega procesowi uczenia się. Według mnie to matczyna nauka jest ważniejsza, bowiem uczy się swojej córki – nowej, innej, małej, a potem dorosłej kobiety. To matka powinna wykazywać się rozumieniem i akceptacją nowych postaw, zachowań, które dostrzega u swojej córki. Każda próba "emocjonalnych ograniczeń" zawsze będzie miała negatywne skutki w relacjach obu kobiet. To zawsze doprowadza do osłabienia miłości matczynej i dziecka oraz wzajemnego wykluczania się i separacji. Im większa potrzeba u matki obecności w życiu córki, tym głębsza jest niedojrzałość młodej kobiety do samostanowienia o sobie, rozumienia swoich błędów i potknięć, budowania swojego życia w oparciu o nowoczesną i młodą świadomość – sama będę budować swoje "jutro", sama chcę uczyć się nowego świata, sama chcę już poznawać innych ludzi. Bez mamy, bez rodziców – tłumaczyła.
Dodatkowo każdy rodzic musi pamiętać, że dziecko jest odrębną, wyjątkową jednostką, osobą, a nie jego przedłużeniem. - Jeśli dziecko, od pierwszych lat dorastania i uczenia się świata, ma poczucie własnej wyjątkowości, doświadcza ze strony rodziców akceptacji swojej inności, indywidualności, to w konsekwencji staje się człowiekiem nie tylko pięknym wewnętrznie, ale również staje się osobą odpowiedzialną za siebie, za swoich rodziców, za swoich przyjaciół, którym pozwala na taką samą niezależność, jaką otrzymał w domu rodzinnym. To świadomość godności w każdej z ról społecznych: godności mamy, godności córki, godności każdej kobiety – podkreśliła Małgorzata M. Ptak.
Jesteśmy serwisem kobiecym i tworzymy dla Was treści związane ze stylem życia. Pamiętamy jednak o sytuacji w Ukrainie. Chcesz pomóc? Sprawdź, co możesz zrobić. Pomoc. Informacje. Porady.
Zobacz także:
- Co zrobić, by nie pokłócić się z bliskimi podczas świąt? Oto porady Gosi Ohme
- O czym dzieci rozmawiają z psychologiem? Notatki terapeuty chwytają za serce
- Anna Skura szczerze o przebaczaniu. "Mój żal karał MNIE, nie kogoś"
Autor: Katarzyna Oleksik
Źródło: dziennik.pl/PAP
Źródło zdjęcia głównego: Morsa Images/Getty Images