Psy rasy tosa inu zaliczane są do molosów w typie mastifa. Rasa pochodzi z prowincji Tosa w Japonii i została wyhodowana do walki psów. W Polsce występuje stosunkowo rzadko, psy tej rasy w Europie pełnią funkcję towarzysza oraz stróża. Mimo przeznaczenia rasy, psy odpowiednio szkolone są łagodne i bardzo oddane rodzinie. Stają się wspaniałym towarzyszem i stróżem rodzin, do których należą również dzieci oraz inne czworonogi. Psy, mimo dużych rozmiarów, dobrze odnajdują się w mieszkaniach, preferują krótki wysiłek fizyczny, jednak osoby rozważające adoptowanie tej rasy, muszą zdawać sobie sprawę z wysiłku, jaki od początku trzeba wkładać w szkolenie psa.
Czy domowe zwierzęta wyczuwają choroby?
Pochodzenie rasy tosa inu
Rasa tosa inu została wyhodowana w Japonii. Jej przeznaczeniem były popularne w tamtym regionie świata walki psów. W XIX wieku, kiedy Japończycy poznali charakterystyczne w Europie psy bojowe, zauważyli, że rasa Tosa jest stosunkowo drobna. Rozpoczęło to fazę krzyżowania ras, aby połączyć najlepsze cechy Tosa z silną, muskularną budową mastifów czy bulterierów. Tosa inu jest mieszanką japońskiego szpica bojowego z mastifem, dogiem niemieckim, bernardynem, bulterierem oraz dogue de Bordeaux. W wielu krajach hodowla rasy tosa inu jest zakazana. W Polsce od 2003 roku rasa znajduje się na liście ras psów potencjalnie niebezpiecznych.
Zobacz wideo: Psy z obrazka
Jak wyglądają psy rasy tosa inu?
Rasa psa tosa inu została wyhodowana do walki psów, dlatego sylwetka psa jest masywna i duża. Psy mają charakterystyczną, szeroką klatkę piersiową, niewielkie oczy i uszy. Najczęściej spotykanym umaszczeniem jest kolor płowy, czarny, pręgowany. Sierść jest gęsta, twarda i krótka.
Tosa inu – charakter psów
Psy tosa inu mają silny instynkt obronny i wojowniczy, dlatego osoby decydujące się na psa tej rasy powinny mieć świadomość konieczności szkolenia i socjalizacji psa już od pierwszych dni jego obecności w domu. Psy chętnie się uczą, szukają przewodnika i przyjaciela, łatwo ulegają dyscyplinie. Potrzebują konsekwentnych, ale czułych opiekunów. Psy tosa inu są bardzo wrażliwe, chcą zadowolić swoich opiekunów, dlatego należy wychowywać je, stosując metody pozytywnego wzmacniania preferowanych przez człowieka zachowań. Słowna ostra reprymenda potrafi bardzo dotknąć czworonoga. Mimo celu, w jakim powstała rasa, psy są łagodne, jeśli nie są zachęcane i wychowywane do walki. Chętnie zaprzyjaźniają się z innymi psami, nie wykazują agresji wobec dużo mniejszych od siebie zwierząt, za godnych siebie przeciwników uznać mogą jedynie zwierzęta o podobnej do nich wielkości. Są bardzo oddane rodzinie i zawsze stają w jej obronie. Po zapadnięciu zmroku stają się bardzo czujne, uważa się, że nigdy nie szczekają bez powodu, dlatego świetnie sprawdzają się jako stróże w domach wolnostojących. Są również odpowiednie dla rodzin, które szukają cichego, i godnego zaufania stróża. Jeśli nie są uczone agresywnych zachowań, nie będą dążyły do zranienia lub uśmiercenia intruza. Najczęściej wykorzystują swoją siłę do przewrócenia przeciwnika – wywierając, presję utrzymują go na ziemi, czekając na nadejście osoby, która wzbudza ich zaufanie.
Tosa inu potrzebują intensywnego kontaktu z człowiekiem, dlatego nie można ich izolować. Są bezgranicznie oddane, tolerują dzieci, z którymi stopniowo nawiązują silną więź. Lubią regularne, ale spokojne spacery. Nie przepadają też za długotrwałym wysiłkiem. Psy chętnie pływają i aportują. Szczeniaki tosa inu stosunkowo rzadko niszczą sprzęt, jednak trzeba poświęcać czas na zabawę z nimi. Szczególnie lubią przeciąganie zabawki. W zabawach z innymi psami preferują przepychanie się, dlatego jeśli jest taka możliwość, warto zadbać o towarzystwo w postaci psa o podobnej wielkości. Ze względu na wielkość narażone są na zwyrodnienia stawów oraz choroby żołądka, dlatego zaleca się, aby po każdym posiłku, odpoczęły przez minimum dwie godziny. Szacuje się, że psy tej rasy żyją około 10–12 lat.
Walki psów w Japonii
W Japonii walki psów są legalne. To rozrywka, której amatorzy zakładają pieniądze, typując swojego faworyta. Psy dążą do obezwładnienia przeciwnika, walka kończy się w momencie, kiedy jeden z psów jest ranny. Psy dyskwalifikowane są za szczekanie. W 1910 walki psów zostały w Japonii zakazane, jednak z czasem zalegalizowano je, uznając za dziedzictwo kulturowe tego kraju. Walki podlegają zasadom i punktacji i kończą się w momencie zranienia psa, a nie jego śmierci, jak to miało miejsce dawniej.
Zobacz także:
- Skarpetki dla psa – jakie wybrać i kiedy używać?
- Uratowali małego niedźwiadka. "Gdybyśmy go nie odłowili, zostałby zjedzony przez wilki"
- "Zgłosił się do nas pan z pytaniem, czy moglibyśmy wykonać protezę dla psa". Jak zwierzaki odzyskują sprawność?
Autor: Adrian Adamczyk
Źródło zdjęcia głównego: Anita Kot/Getty Images