Bergenie należą do rodziny skalnicowatych Saxifragaceae i pochodzą z górzystych terenów Azji Środkowej, obszarów Syberii i Mongolii. Dzięki swojemu pochodzeniu są w stanie dopasować się do trudnych warunków klimatycznych. Wysokość bergenii wynosi zazwyczaj 25–50 cm, a ich kłącza można zauważyć na powierzchni gleby. Same kwiaty, które występują w odcieniu bieli, różu, fioletu i czerwieni, osadzone są na grubych pędach. Liście bergenii charakteryzują się tym, że są duże, mają sercowaty kształt oraz rosną na długich ogonkach.
Bergenia – odmiany
W Polsce uprawia się dwie odmiany bergenii . Jest to:
· bergenia grubolistna – wyróżnia się tym, że posiada duże, błyszczące liście w kształcie jajowatym, a ich brzegi są lekko ząbkowane. Lilioworóżowe, zwisające kwiaty o dzwonkowatym kształcie wyrastają w marcu i kwietniu;
· bergenia sercowata – w maju na jej pędzie wyrastają liczne fioletowo-różowe kwiaty zebrane w kuliste kwiatostany; poznać ją można po sercowatych lub owalnych liściach, które są lekko pofałdowane na brzegach.
W niektórych miejscach można także spotkać odmiany mieszańcowe, powstałe na skutek skrzyżowania różnych gatunków.
Uprawa bergenii
Bergenia może rosnąć w jednym miejscu nawet przez kilkanaście lat, dostosowując się do rozmaitych warunków siedliskowych. Aby ją posadzić, najlepiej zadbać o miejsce nieco zacienione , gdzie występuje średnio żyzne, przepuszczalne i lekko wilgotne podłoże o odczynie obojętnym. Im bardziej wyeksponowane na słońce jest dane miejsce, tym gleba powinna być bardziej wilgotna.
Warto jednak wiedzieć, że bergenia wyrośnie także i w gorszych warunkach. Na słońcu nie będzie może rosnąć zbyt mocno, ale z kolei lepiej zakwitnie. W miejscach szczególnie nasłonecznionych może jednak dojść do poparzeń. Odmiany bergenii , które uprawia się w Polsce, można określić także mianem roślin mrozoodpornych .
Bergenie są niesamowicie łatwe w uprawie . Nie trzeba ich przycinać, jednak warto usuwać po zimie uschnięte liście i przekwitłe kwiaty – dzięki temu roślina będzie ładniej wyglądała, a po zimie wykształcą się kolejne młode listki. Jedyną kwestią, o którą należy zadbać przy uprawie bergenii, jest nawilżanie podłoża. Roślina nie wymaga nawożenia. Jeśli zostanie posadzona na obszarze bez chwastów, nie będą one na nim później rosły. Bergenii niestraszne są choroby i szkodniki, ponieważ jest na nie po prostu odporna.
Bergenia – rozmnażanie i sadzenie
Bergenia rozmnaża się, między innymi, poprzez nasiona . Należy usypać nimi powierzchnię gleby, nie przykrywać, aby były odpowiednio wyeksponowane na słońce – dzięki temu mogą wykiełkować. Podłoże musi być stale wilgotne, a optymalna temperatura otoczenia powinna wynosić 15 stopni Celsjusza. Należy zaznaczyć, że mogą one kiełkować przez długi czas. Młode bergenie należy wysadzić wczesna wiosną, kiedy minie ryzyko przymrozków.
Czasem podziałowi ulega także półzdrewniałe kłącze, z których można utworzyć sadzonki . Kępy należy podzielić na mniejsze elementy, z których wykształcą się w niedługim czasie kolejne rośliny. Części te należy w następnej kolejności ułożyć w skrzynkach, w piasku i przechowywać je w inspektach. Gdy już wykształcą się pędy, należy je posadzić pojedynczo w donicach. Po upływie roku można je posadzić w gruncie. Ze względu na to, że szybko się rozprzestrzeniają, warto pomiędzy nimi zostawić odległość ok. 40x30 cm.
Bergenia – gdzie można ją spotkać?
Rośliny często wykorzystywane są do tworzenia kompozycji rabatowych , w których świetnie prezentują się w towarzystwie paproci, liliowców, funkii, tawułków. Często można znaleźć bergenię w pobliżu zbiorników wodnych, sadzona jest także w grupach, np. po 15–20 sztuk w ogrodach skalnych, niedaleko murków oraz ścieżek ogrodowych. Co więcej , bergenie warto posadzić tam, gdzie nie chcą rosnąć inne rośliny . Przykładowo, sprawdzi się ona jako roślina okrywowa na obszarze, gdzie nie wyrasta trawa.
