Symbole i znaki hipisów są rozpoznawalne na całym świecie. Odnoszą się do wyznawanych przez nich zasad i wartości, które promują wolność jednostki i miłość do drugiego człowieka, z jednoczesną krytyką wojen i konfliktów zbrojnych. Z drugiej strony, pomimo tak szlachetnych przekonań i wzorców, wokół hipisowskiej subkultury zrodziło się wiele kontrowersji, związanych z ich stylem życia.
Opis hipisów – ogólna charakterystyka subkultury
Historia ruchu hipisowskiego sięga lat sześćdziesiątych XX wieku, gdy w Stanach Zjednoczonych nastąpiły istotne przemiany społeczne i kulturowe, które w ciągu dekady odcisnęły swoje piętno również na społeczeństwach zachodnich. Głównym czynnikiem powstania subkultury hipisów był kryzys amerykańskiej kultury, który w szczególności był dostrzegalny wśród młodych ludzi. Buntowali się oni przeciwko dominacji państwa nad jednostką, kultowi statusu materialnego, stosunkom społecznym, które oparte są na rywalizacji oraz negowaniu najważniejszych wartości i tradycyjnych instytucji społecznych.
Dla hipisów podstawową ideologią był pacyfizm, któremu towarzyszyły popularne i legendarne już hasła: Peace and Love (Pokój i miłość), Make love, not war (Czyń miłość, nie wojnę) oraz Non violence (Żadnej przemocy). Członkowie hippisowskiej subkultury bardzo dużą uwagę zwracali również na szacunek dla osobistej wolności, kładąc szczególny nacisk na jej twórczą rolę w życiu każdego człowieka. Hipisi interesowali się również filozofią, ekologią, religiami Wschodu i szeroko rozumianą kulturą. Te wszystkie wartości przyćmiewa jednak styl życia, charakterystyczny dla tego ruchu. Hipisi lubili eksperymentować z narkotykami, głównie z LSD i marihuaną, co spotkało się z ostrą krytyką społeczną. Kontrowersje budziło również swobodne podejście do sfery seksualnej.
Wygląd i muzyka hipisów
Subkultura hipisów charakteryzuje się specyficznym wyglądem, którego znakiem rozpoznawczym są długie włosy i doczepione do nich wianki. Stąd wzięła się potoczna nazwa, czyli dzieci kwiaty. Ubrania hipisów wyróżniały się wielobarwnością i luzem. Zarówno kobiecy, jak i męski strój hippisowski to: spodnie dzwony, kolorowe koszule i chustki na głowę, zdobione wisiorki, koraliki i bransoletki, które były symbolem swobody i wolności. Jeśli chodzi o fryzury i makijaż hipisów, to podobnie, jak ich ubiory, wyrażały ich buntowniczy i kolorowy styl życia. Włosy często były naturalnie rozpuszczone, a oczy i usta wyraziście podkreślone.
W subkulturze hipisów bardzo dużą rolę odgrywała również muzyka, która była ważniejsza nawet od ideologii. Gatunkiem muzyczny, który miał szczególne znaczenie był rock'n'roll, zwłaszcza jego nurt psychodeliczny, który ukształtował się około 1967 roku. Duży w tym udział festiwali rockowych, które stanowiły ogromną wartość dla hipisów. Woodstock to najważniejszy z nich, ale niemały wpływ miały także imprezy muzyczne w Monterey oraz na Wyspie Wight. W ruch hipisowski było zaangażowanych wielu muzyków oraz zespołów, tworzących w latach sześćdziesiątych oraz siedemdziesiątych: The Beatles, The Doors, The Animals, Van Morrison, Bob Dylan, Janis Joplin czy Jimi Hendrix. Inspiracje ruchem hipisowskim słychać także w twórczości później działających kapel, takich jak Led Zeppelin oraz Uriah Heep.
Hipisi w Polsce
Polscy hipisi uformowali się pod koniec lat sześćdziesiątych. Główną przyczyną narodzin tej subkultury w kraju nad Wisłą była moda na muzykę rockową. Polskie władze odczuwały niechęć wobec hipisów. Starsze pokolenie również nie było przyjaźnie do nich nastawione, nie kryjąc braku akceptacji do ich stylu życia. Ruch hipisowski był postrzegany jako efekt ulegania dekadenckim wpływom zachodniej mody i obyczajowości. Pomimo braku społecznej aprobaty, hipisi w Polsce tworzyli komuny – zarówno miejskie (w Krakowie i Warszawie), jak i wiejskie (w Bieszczadach). Odbywały się również coroczne zloty (w Częstochowie, Kazimierzu nad Wisłą, Mielnie) oraz koncerty rockowe.
Hipisi w PRL nie mieli łatwego życia, dlatego subkultura przez kilka lat była nieaktywna. Odrodzenie nastąpiło na początku lat osiemdziesiątych i przez kolejne kilkanaście lat ruch przeżywał swój rozkwit. W tym czasie powstał legendarny festiwal w Jarocinie, a nowe pokolenie polskich hipisów zainteresowało się muzyką reggae. Dzięki temu subkultury rastafarian oraz neohipisów zbliżyły się do siebie, wyznając podobne wartości i ideologię. Współcześnie ruch hipisowski występuje w dużo łagodniejszej formie. Młodzież utożsamia się z nim nosząc charakterystyczne stroje, akcentując swój bunt, wolność i niezależność. Jednakże, jest to jedynie pokazowa demonstracja, która w żaden sposób nie odnosi się do oryginalnej subkultury hipisów. Jej celem jest jedynie potrzeba wyróżnienia się spośród bezbarwnego społeczeństwa.
Zobacz także:
- Sarah Jessica Parker jako ikona mody. Dlaczego kobiety na całym świecie kochają jej styl?
- Karolina Pisarek pokazała nam swoje garderoby. "Nie mogę sobie pozwolić na chodzenie w tych samych rzeczach"
- Co moda zawdzięcza bohaterkom filmów i seriali? Niektóre z nich odmieniły wizerunek kobiet
Zobacz wideo:
Autor: Adrian Adamczyk
Źródło zdjęcia głównego: SeanShot/Getty Images
