Starość wiele osób napawa lękiem. O ile do pewnego momentu w życiu człowiek marzy o czasie wolnym , to jego nadmiar związany ze starością i mniejszą na tym etapie aktywnością zawodową dla wielu osób jest problemem, z którym nie potrafią sobie poradzić. Drugim stresującym czynnikiem są powiązane ze starością choroby . Tutaj jednak także bardzo wiele można zrobić. Wszystko zależy od nastawienia.
Więcej:
- Jak zostać modelką po pięćdziesiątym roku życia?
- Filip Chajzer - tak będzie wyglądał na starość!
- Mają blisko 100 lat i potrzebują pomocy
Czy starość może być piękna?
Okres starości może być najpiękniejszym czasem w życiu człowieka. Momentem, kiedy po burzliwych doświadczeniach młodości i wieku dojrzałego człowiek może powiedzieć, że sam siebie zna, umie określić swoje potrzeby, docenić rodzinę, przyjaciół i znajomych. To czas, kiedy można skoncentrować całą swoją energię na najbliższych, a przejście na emeryturę potraktować jako szansę na częstszy kontakt z wnukami. Starość może także okazać się doskonałym momentem na samorozwój, zgłębianie porzuconych wcześniej tematów i zagadnień. Być może to czas na podróże, na które zawsze brakowało wolnego dnia, tygodnia czy miesiąca.
Kiedy zaczyna się starość?
Starość według Światowej Organizacji Zdrowia zaczyna się w momencie ukończenia przez człowieka 60. roku życia. Warto zauważyć, że nie jest to równoznaczne z momentem wyciszenia aktywności zawodowej. Wiek emerytalny (różny w zależności od kraju) jest z reguły nieco wyższy (szczególnie w przypadku mężczyzn) niż 60 lat.
Wyróżnia się 3 etapy starości . Podział starości według WHO wygląda następująco:
- 60–75 lat: wiek podeszły (inaczej wczesna starość),
- 75–90 lat: wiek starczy (inaczej późna starość),
- powyżej 90 lat: wiek sędziwy (inaczej długowieczność).
Warto pamiętać, że są to tylko orientacyjne przedziały . Wiek biologiczny danej osoby może być niższy lub wyższy od tego, który wskazuje data urodzenia. W dużej mierze zależy to od stanu zdrowia, kondycji, prowadzonego stylu życia, przebytych do tej pory chorób.
Co to jest starość?
Starość to przede wszystkim proces. Nieunikniony etap rozwoju osobniczego człowieka. Definicja starości traktuje ją jako ciągły i nieodwracalny proces przebiegający w trzech płaszczyznach:
- biologicznej,
- psychologicznej,
- społeczno-socjalnej.
Na płaszczyźnie biologicznej najistotniejsze jest osłabienie wydolności narządów , z którym wiąże się starość. Definicja starości wskazuje na związaną z tym zjawiskiem zmniejszoną możliwość zachowania równowagi wewnątrzustrojowej, co objawia się kolejnymi problemami zdrowotnymi. Warto natomiast pamiętać, że starzenie się nie musi przebiegać w tych płaszczyznach równolegle. Nawet przy intensywnym osłabieniu wydolności narządów człowiek może zachować sprawny umysł, być otwarty na otaczających go ludzi.
Czym jest starość i jakie są jej objawy?
Objawy starości w dużej mierze dotyczą problemów zdrowotny. Prawdopodobieństwo ich wystąpienia zależy przede wszystkim od ogólnej kondycji zdrowotnej, uwarunkowań genetycznych, prowadzonego stylu życia. Do najczęstszych fizycznych objawów starości należą:
- utrata wytrzymałości fizycznej,
- pogorszenie pamięci (szczególnie krótkotrwałej),
- nadmierne owłosienie przewodów nosowych i słuchowych,
- słabszy słuch,
- dalekowzroczność (częściowa poprawa wzroku na starość ),
- spadek masy ciała (przede wszystkim kośćca),
- zmniejszenie wysokości ciała,
- meno- i andropauza,
- łysienie.
Spokojna starość – czy to możliwe?
Dom starości to miejsce charakteryzowane przede wszystkim jako tzw. „spokojna starość” . Dla osób samotnych, wymagających opieki, dla rodziców dzieci, które mieszkają daleko i nie mogą do siebie zabrać mamy lub taty, to dobre rozwiązanie. Domy starości zapewniają nie tylko opiekę medyczną, ale także szereg zajęć dodatkowych, które pozwalają osobom starszym dalej się rozwijać. W takich ośrodkach osoba samotna znajdzie także wielu ludzi, z którymi może się zaprzyjaźnić i spędzić czas, co jest niezwykle istotne, gdyż samotność to jedna z głównych bolączek starości .
Samotna starość to problem bardzo wielu osób, do którego często nie chcą się przyznać. Jeśli jednak starszy człowiek nie ma w pobliżu bliskich, zawsze może otworzyć się na nowe kontakty. Istnieje bardzo wiele środowisk jednoczących osoby starsze, angażujących je w różnorodne projekty i wydarzenia, które sprawiają, że znów chce się im żyć.
Spokojna starość wymaga jednak pewnych środków finansowych, natomiast wiele osób zmaga się z brakiem emerytury na starość (bardzo niską jej wysokością). W efekcie sporo starszych ludzi żyje w prawdziwym ubóstwie. I na ten problem wszyscy powinni zwrócić uwagę. Starość, samotność i ubóstwo tworzą bowiem bardzo trudne warunki egzystencji i sprawiają, że wiele osób nadal postrzega starość jako najgorszy etap w życiu. Odpowiednie nastawienie osób w podeszłym wieku, zapewnienie im podstawowych środków finansowych i godnej opieki medycznej mogłoby tę sytuację radykalnie zmienić. Okres starości człowieka powinien być jednocześnie czasem refleksji i aktywnego czerpania z dotychczasowego życia.
Autor: Adrian Adamczyk