Kuklik chilijski w barwie czerwonej lub żółtej idealnie dopełnia kompozycję roślin w stylu naturalnym, swojskim. Małym, urokliwym gatunkiem o żółtym kolorze jest z kolei kuklik górski, występujący na terenach górzystych. W obrębie całego rodzaju, również w przypadku roślin hodowanych, występuje wiele typów mieszanych.
Kuklik – co to za roślina?
Kuklik to niewielka roślina z rodziny różowatych, o budowie wielopłatkowej. Naturalnym obszarem jego występowania jest Ameryka, Azja oraz Europa. W Polsce wiele gatunków rośnie dziko. Kuklik jest kwiatem o ozdobnym wyglądzie, dlatego często wykorzystuje się go w uprawie ogrodowej. Może być jedną z roślin na rabacie czy skalniaku. Świetnie sprawdzi się w ogrodzie z kompozycjami o charakterze sielskim czy łąkowym. Ze względu na prosty, smukły pokrój, kuklik najlepiej prezentuje się w grupie kilku sztuk.
Ze względu na przynależność do rodziny różowatych, kwiaty kuklika złożone są z licznych, większych płatów oraz pręcików w dużej ilości. Posiadają długie, delikatnie owłosione pędy, które w części przyziemnej najliczniej porastają liście.
Podstawowe gatunki kuklika
W obrębie całego rodzaju występuje kilka podstawowych gatunków, które naturalnie występują w Polsce. Różnią się one nie tylko miejscem występowania, ale także wysokością, kolorem czy formą kwiatostanu. Podstawowy podział kuklika to:
· Kuklik pospolity – jest spotykany w Azji, Afryce i Europie. W Polsce występuje na terenach nizinnych. Ma drobny kształt, osiąga maksymalnie wysokość 50 cm. Gatunek wyróżnia się żółtymi kwiatami osadzonymi na sztywnej, delikatnie owłosionej łodydze. Kuklik pospolity, mimo że zawiera lekko toksyczne substancje, ma zastosowanie w medycynie naturalnej. Jako ziele był wykorzystywany do leczenia biegunki czy chorób żołądka. Wykazuje działanie bakteriobójcze i przeciwbakteryjne. Stosowany w niwelowaniu objawów przeziębienia, anginy, a nawet zgagi (takie właściwości wykazuje kłącze kuklika ).
· Kuklik zwisły – występuje w Azji, Ameryce i Europie. Rośnie pospolicie w całej Polsce. Maksymalnie osiąga wysokość do 1 m. Posiada żółte kwiaty od zewnątrz o zabarwieniu czerwonym, osadzone na lekko zwisających szypułkach. Na łodydze rosną różnej wielkości liście o ząbkowanych brzegach.
· Kuklik szkarłatny – naturalnie występuje w Europie. W Polsce rośnie dziko i jest uprawiany jako roślina ozdobna. Maksymalnie może osiągnąć 60 cm wysokości. Ma kwiaty w odcieniach pomarańczowych oraz drobne, delikatnie owłosione liście podobne jak u truskawki.
· Kuklik chilijski – maksymalnie osiąga wysokość 50-60 cm. Kwiaty mają liczne, gęste płatki oraz zielone, różnej wielkości liście. Roślina ma delikatnie owłosioną strukturę.
· Kuklik górski – występuje na terenach górskich. Może mieć wysokość do 30 cm. Ma karbowane listki i lekko owłosioną łodygę.
Odmiany kuklika
Kwiat kuklik nie tylko dzieli się na poszczególne gatunki, ale ma też specjalne odmiany. Wśród nich warto wyróżnić rodzaj Lady Stratheden (kuklik chilijski, żółte kwiaty, rośnie do 60 cm), Mrs Bradshaw (kuklik chilijski, czerwone kwiaty, rośnie do 50 cm), Eos (kuklik szkarłatny, pomarańczowe kwiaty, rośnie do 30 cm), Lemon Drops (kuklik zwisły, żółte kwiaty, rośnie do 40 cm). Ładnie prezentują się okazy z gatunku mieszanego np. Cosmopolitan (jasnoróżowe kwiaty) czy Alabama Slammer (żółto-pomarańczowe kwiaty).
Uprawa kuklika
Jeśli chcesz mieć w swoim ogrodzie kuklik, uprawa nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Jest rośliną tolerancyjną i odporną na mrozy, choć w przypadku odmian o pełnych kwiatach może wymagać ochrony korzeni podczas niskich temperatur (np. warstwą z liści). Kuklik ogrodowy preferuje stanowiska słoneczne, ale w ostateczności będzie rósł także w delikatnym cieniu. Roślina najlepiej rośnie w glebie przepuszczalnej, żyznej i średnio wilgotnej. Kuklik warto nawozić przynajmniej dwa razy w sezonie preparatami uniwersalnymi. W czasie suszy należy podlewać roślinę i systematycznie usuwać suche bądź stare pędy. Dom w kuklikach wygląda najlepiej w okresie kwitnienia, który przypada na przełom maja i czerwca.
Kwiaty można rozmnażać przez podział wykopanego krzewu (w okresie późnego lata, wczesnej jesieni) lub z nasion wysadzanych na wiosnę, pikowanych z pierwszymi listkami i sadzonych do gruntu w lecie.
Zobacz film: Po co nam drzewa?
Autor: Redakcja Dzień Dobry TVN
Źródło zdjęcia głównego: Moment RF