Kick-boxing, sport dobry dla kobiet w każdym wieku

Nazwa „kickboxing” powstała z połączenia wyrazów „kick” i „boxing”, co dosłownie oznacza kopnięcie i boksowanie. Ta gałąź sztuk walki opiera się na połączeniu japońskiego karate z elementami boksu. Chociaż związana jest z kulturą krajów dalekowschodnich, szybko stała się popularny na całym świecie.

Kickboxing to sport walki, który polega na zadawaniu ciosów bokserskich pięściami oraz kopnięciach. Od trenującego wymaga dużego wysiłku. Nie jest jednak powiedziane, że trenują go tylko młodzi ludzie. Dla kogo przeznaczony jest ten rodzaj sportu? Dla wszystkich! Na zajęcia uczęszczają ludzie od 7 do 50 roku życia.

Co daje kickboxing?

Trening jest dobrym sposobem na odstresowanie się i oderwanie od codziennych problemów. W ten sposób możemy dać upust swoim emocjom.

Na co dzień życie jest stresujące, to wszystko kumuluje się w człowieku. W momencie, kiedy mamy ruch i uderzenie możemy to wszystko wyzwolić.

-dodała trenerka.

Popularność kickboxingu

Popularyzacja kickboxingu spowodowała powstanie wielu federacji, z których każda wprowadzała do sportu swoje reguły. Początkowo dopuszczalne były walki zawodników różnych kategorii wagowych. Ponadto uznawano dwa nurty sportu – amerykański i japoński. Zawodnicy walczący w stylu japońskim wykorzystywali elementy judo, natomiast przedstawiciele nurtu amerykańskiego dopuszczali w walce kopnięcia w głowę i uderzenia pięściami. Wraz z ustanowieniem kickboxingu sportem międzynarodowym dążono do ustandaryzowania zasad. Wprowadzono więc kategorie wagowe, a także zrezygnowano z kopnięć w głowę i elementów judo.

Historia kickboxingu

Początki kickboxingu jako odrębnej sztuki walki sięgają połowy lat 60. XX wieku. Jego promotorem był bokser Osamu Noguchi zafascynowany tajskim boksem. Za twórcę tej dyscypliny uznaje się karatekę Mike’a Andersona, który połączył tajski boks z najlepszymi elementami japońskiej sztuki walki. W latach 80. kickboxing pojawił się w USA, szybko plasując się na liście najpopularniejszych sportów w kraju. Pierwsze profesjonalne zawody zostały zorganizowane w 1968 roku, a 6 lat później w Los Angeles odbyły się pierwsze mistrzostwa świata w kickboxingu. Nowa dziedzina sportu stawała się coraz bardziej popularną i pożądaną aktywnością sportową wśród młodych ludzi. W 1977 roku z inicjatywy George’a F. Brucknera zawiązano Światową Organizację Kickboxingu (WAKO). W Polsce kickboxing pojawił się 1989 roku. Pierwszym prezesem Polskiego Związku Kickboxingu został Marek Frysz.

Rozwijająca się nowa dyscyplina sportowa zainteresowała nie tylko mężczyzn, ale również kobiety i dzieci. Kickboxing kobiecy to tlenowy trening, który rzeźbi ciało, a w szczególności ramiona, brzuch i plecy. Wzmacnia siłę fizyczną i poprawia wydolność wydechową. Z kolei kickboxing dla dzieci uczy dyscypliny, szacunku wobec przeciwnika, równowagi i balansu ciałem.

Kickboxing – podstawy techniczne

Podstawy kickboxingu opierają się na technice kopnięć zadawanych przez zawodnika. Nauka kickboxingu obejmuje kopnięcia:

podstawowe,
obrotowe,
z wyskoku,
obrotowe z wyskokiem.

Wszystkie bazują na ogólnie przyjętych regulaminach, które określają, jakie ciosy są dozwolone. Styl prowadzonej walki przyczynił się do stworzenia formuł kickboxingu. Do najpopularniejszych zalicza się:

full contact – dopuszcza się stosowanie wszystkich technik karate i bokserskich z ciosami powyżej pasa. Niedozwolone jest używanie łokci i kolan. Walka odbywa się na ringu bokserskim;
semi contact – formuła oparta na szybkości zadawanych ciosów i prowadzonej walki. Punktowane są pojedyncze trafienia przeciwnika;
light contact – formuła oparta na technice, przeprowadzana na ringu bądź parkiecie. Podczas walki punktuje się nie liczbę zadanych ciosów, ale to, czy spełniają one przyjęte normy techniczne. Wygrywa zawodnik, który przeprowadzi walkę najczystszą technicznie;
light kick – formuła z przewagą techniki karate. Walka opiera się głównie na kopnięciach zadawanych przeciwnikowi;
K-1 – formuła oparta głównie o boks. Wykorzystuje uderzenia pięścią, ciosy kolanami, a dopełniana jest kopnięciami. Zakazane jest uderzanie łokciem.

Zawody kickboxingu – zasady

Kickboxing regulowany jest przez regulamin oparty na tradycyjnych zasadach zarówno karate, jak i boksu. Każda z federacji może dopełniać go swoimi wewnętrznymi przepisami, jednak bazują one na podstawowych zasadach walki:

zawodnik nie może przekraczać wyznaczonego pola walki,
zabronione są podparcia rękoma, walczący może dotykać podłoża tylko stopami,
punkty naliczane są przez cały czas trwania pojedynku,
zwycięzcą zostaje zawodnik, który zdobędzie większą liczbę punktów,
remis rozstrzygany jest na podstawie stylu i techniki, jaką posługuje się walczący,
zawodnicy podczas walki zobowiązani są do reagowania na komendy sędziego,
zabrania się stosowania wszelkich form dopingu,
walczący powinni okazywać sobie szacunek i nie stosować żadnych form dyskryminacji względem przeciwnika,
kickboxing należy traktować jako walkę i samodoskonalenie duchowe i wychowawcze,
strój, w którym walczy zawodnik, musi być czysty,
zawodnik zobowiązany jest do ubrania profesjonalnego stroju do kickboxingu, składają się na nie ochraniacze i szorty bokserskie lub specjalne spodenki do kickboxingu z charakterystycznymi długimi i szerokimi nogawkami,
podczas walki nakazuje się stosowanie rękawic i ochraniaczy na głowę.

Stopnie i kategorie wagowe kickboxingu

Stopnie kickboxingu podzielone są na dwie kategorie – uczniowską i mistrzowską. Kolory pasów, jakie otrzymuje kickbokser, zależą od klasy, w której walczy. Zawodnicy grupy uczniowskiej do zdobycia mają pasy: biały, żółty, pomarańczowy, zielony, niebieski, brązowy. Czarny pas przyznaje się tylko zawodnikom kategorii mistrzowskiej.

Walczący podzieleni są również względem kategorii wagowej i wiekowej: