Jego oficjalna nazwa nie jest zbyt chwytliwa: Shuto Expressway No. 11 Daiba Route – Port of Tokyo Connector Bridge, dlatego most ma nazwę wybraną przez mieszkańców – Rainbow Bridge lub w skrócie RB. Skąd ta nazwa?
Więcej:
- Kuchnia japońska – w czym tkwi sekret jej fenomenu?
- Kanban – co to jest i na czym polega japońska metoda sterowania produkcją?
- Sushi – jak poprawnie jeść sushi pałeczkami?
Tęczowy most – skąd ta nazwa?
Pylony mostu w całości pomalowane są na biało, aby nie zaburzać krajobrazu Tokio. Natomiast nocą pylony oświetlane są lampami. Umieszczone są na linach podtrzymujących most. Dają one możliwość oświetlania mostu w tonacji najróżniejszych kolorów. Najczęściej są to trzy kolory: od góry czerwony, biały i zielony. Lampy te są całkowicie ekologiczne, pobierają bowiem energię słoneczną w ciągu dnia. W październiku Tęczowy Most oświetlony jest na różowo, w ramach akcji walki z rakiem piersi. Nocne oświetlenie jest na tyle atrakcyjne, że Tęczowy Most nocą stał się bardzo popularnym motywem drukowanym na fototapetach. Zagrał on też w kilku filmach, a najsłynniejsze z nich to “Kill Bill” Quentina Tarantino i “Między słowami” Sofii Coppoli.
Tęczowy Most – budowa
Tęczowy Most jest mostem wiszącym, to znaczy, że przęsła podwieszone są linach lub łańcuchach przy poszczególnych podporach. Całkowita długość mostu, licząc elementy znajdujące się również na gruncie, to 3,75 km, natomiast długość właściwego mostu, czyli jego części wiszącej, to 798 m. Tęczowy Most dzieli się na trzy główne części. Środkowa ma 570 m, a dwie zewnętrzne po 114 m. Dwie podpory, czyli pylony, mają wysokość 127 m.
Tęczowy Most ma dwa poziomy. Przez górny przebiega jedynie trasa dla samochodów nazywana Daiba Route. Dużo większy ruch panuje na dolnym poziomie. Umiejscowiona została tam droga szybkiego ruchu Tokyo Prefectural Route 482, ścieżki dla pieszych oraz linia kolejowa Yurikamome. Jest to bardzo ciekawy środek transport – bezzałogowy, przeszklony pociąg. Porusza się on nie tylko po moście, ale również zatrzymuje na kilku przystankach na wyspie Odaiba, dzięki czemu przejazd ten można potraktować jako formę zwiedzania wyspy. Ścieżki dla pieszych umiejscowione są na niższym poziomie, mają ogólną długość 1700 m. W okresie letnim most dla ruchu pieszego otwarty jest w godzinach 9.00–21.00, a w zimie od 10.00 do 18.00. Most z obu stron przesuwa się coraz wyżej nad poziom wody, by w kulminacyjnym momencie osiągnąć wysokość 60 metrów nad poziomem morza. Przez most warto przejść obiema ścieżkami. Z północnej widać bowiem port, budynek Tokyo Tower, którego pierwowzorem jest wieża Eiffla, a także najwyższy na świecie budynek telewizji – Tokyo Skytree. Koniecznie też trzeba przejść ścieżką południową, z której znakomicie widać Zatokę Tokijską, a przy dobrej widoczności można nawet dostrzec słynną górę Fuji. Mieszkańcy Tokio mogą też obserwować bieżące zmiany w mieście, wynikające z przebudowy niektórych terenów w związku z organizacją Igrzysk Olimpijskich Tokio 2020.
Dokąd prowadzi Tęczowy Most?
Bardzo ciekawą historię ma sama wyspa Odaiba, na którą prowadzi most. W połowie XIX wieku państwa europejskie chciały rozwinąć handel w regionie azjatyckim. Otwarciu handlowemu zdecydowanie przeciwstawiał się japoński szogunat. W tym celu postanowiono zablokować żeglugę po Zatoce Tokijskiej cudzoziemskim statkom. Aby wprowadzić taką blokadę, powstawały sztuczne zapory, tzw. daiba . W 1854 roku Szoguna Tokugawa wybudował sztuczną wyspę Odaiba, którą wyposażył w fortecę uzbrojoną w baterię armat. Jej zadaniem była ochrona ówczesnej stolicy państwa – Edo, która od 1868 roku nazywa się Tokio. Obecnie Odaiba pełni rolę portu, a także centrum rozrywkowo-komercyjno-mieszkalnego. Odaiba jest bardzo małą wyspą, dzięki czemu bez problemu można ją zwiedzić bez konieczności używania środków transportu. Rozpościera się z niej piękny widok na malowniczą okolicę. Wieczorem natomiast miejsce to pięknie oświetlają liczne iluminacje. Zaletą i cechą, która odróżnia Odaibę od Tokio, jest ilość wolnej przestrzeni. Budynki nie są położone bardzo ściśle obok siebie, dzięki czemu na Odaiba możemy cieszyć się wszechobecną zielenią.
Autor: Adrian Adamczyk