Przeciwnicy kinesiotapingu uważają tę metodę za efekt placebo, czyli działanie obojętne, nie wywierające medycznego wpływu na stan zdrowia, ale rodzaj terapii wpływającej na stan psychiczny człowieka i wiarę w jej skuteczność. Mimo to, taśmy kinesiotaping bazują na teorii łańcuchów mięśniowo-powięziowych i stosowane są od lat 70. XX w.
Kinesiotaping
Kinesiotaping, czyli dynamiczne plastrowanie wpływające na biomechanikę ruchu danej okolicy ciała, określane jest mianem metody terapeutycznej, w przebiegu której nakleja się specjalistyczną taśmę bezpośrednio na skórę wybranego obszaru ciała. Metoda japońskiego doktora Kenzo Kase, największą popularność zyskała w medycynie sportowej w latach 90. XX w. Obecnie kinesiotaping jest powszechnie stosowany w sporcie, medycynie ogólnej i estetycznej, kosmetologii, neurologii, ortopedii i dermatologii.
Kinesiotaping wśród kobiet w ciąży cieszy się zainteresowaniem ze względu na efekt zmniejszania ryzyka wystąpienia żylaków i bólów lędźwiowo-krzyżowych w trakcie ciąży oraz regenerację skóry i kondycji brzucha po urodzeniu dziecka.
Plastry kinesiotaping
Plastry i taśmy do kinesiotapingu stworzone są z mieszanki bawełny i akrylowego kleju, które grubością, strukturą i elastycznością przypominają ludzką skórę. Plastry do kinesiotapingu barku, kinesiotapingu kręgosłupa lędźwiowego i innych okolic nie krępują ruchów, a ich faktura i perforowane powierzchnie zapewniają odpowiednią cyrkulację powietrza. Dodatkowo taśmy do kinesiotapingu są wodoodporne, a prawidłowo zaaplikowane mogą utrzymać się na skórze do kilku tygodni.
Co oznaczają kolory plastrów do kinesiotapingu?
Taśmy do kinesiotapingu dostępne są w wielu kolorach, ale ich zabarwienie nie wiąże się z żadnym działaniem czy właściwościami fizycznymi i terapeutycznymi. Kolory plastrów nie mają wpływu na ich działanie. Każdy plaster i taśma do kinesiotapingu mają równe sobie parametry, a dobór kolorów może mieć znaczenie wyłącznie w przypadku terapii dzieci.
Jak naklejać plastry do kinesiotapingu?
Prawidłowe naklejenie taśmy do kinesiotapingu nadgarstka czy kinesiotapingu kostki jest kluczem do powodzenia terapeutycznego. Osoba przyklejająca plaster musi:
- dopasować technikę przyklejenia do celu pacjenta;
- wybrać kształt plastra lub odpowiednio przyciąć taśmę;
- nadać odpowiednie rozciągnięcie oraz kierunek.
Najwięcej korzyści dla układu ruchu ma zazębienie wszystkich elementów składowych metody kinesiotapingu.
Kluczowy do stosowania tej metody jest odpowiedni stan skóry. Skóra obszaru poddawanego oklejaniu metodą kinesiotapingu powinna być czysta, sucha, odtłuszczona i pozbawiona nadmiernego owłosienia (każda przeszkoda pomiędzy skórą a plastrem do kinesiotapingu może ograniczać jego działanie i wywoływać mechaniczne podrażnienia naskórka).
Nie mniej ważne są też kształt i działanie plastra. W zależności od zamierzonego efektu terapeutycznego oraz funkcjonalności i rozmiaru mięśnia lub stawu należy dobrać rodzaj plastra lub nadać odpowiedni kształt taśmie. Wyróżnia się następujące plastry:
- plaster „Y” – kształt taśmy wykorzystywany do poprawy funkcji mięśni w przebiegu zmniejszania lub zwiększania ich stymulacji; składa się z bazy i dwóch ogonków;
- plaster „I” – kształt wykorzystywany zamiennie z „Y” w ostrych i przewlekłych fazach; w zależności od potrzeby baza plastra może znajdować się na środku lub na jednym z końców plastra;
- plaster „X” – wykorzystywany w przebiegu korekcji wzorca ruchowego w specjalistycznym leczeniu; baza plastra znajduje się w centralnej części, od której odchodzą ogony;
- plaster „wachlarz” – wykorzystywany głównie w kinesiotapingu obrzęku limfatycznego; baza znajduje się na jednym z końców plastra, od którego odchodzi do 6 ogonów;
- plaster „sieć” – to modyfikacja wachlarza, posiada dwie bazy na obu końcach, pomiędzy którymi biegnie do 6 ogonów.
Oklejanie rozpoczyna się od bazy, a ogony plastrów nakleja się wzdłuż przebiegu brzuśców mięśnia z pominięciem stawu, od przyczepu końcowego do przyczepu początkowego mięśnia lub odwrotnie, czyli od przyczepu początkowego do końcowego (w zależności od pożądanego efektu).
Czasem niezbędne jest przycięcie taśmy do kinesiotapingu – taśma dostępna jest w rolkach o ustalonej przez producenta długości i szerokości, dlatego należy ją indywidualnie dopasować do potrzeb pacjenta, przycinając na długość i zaokrąglając rogi taśmy, zmniejszając tym ryzyko przypadkowego naderwania taśmy podczas codziennych czynności.
W kinesiotapingu wyróżnia się dwa zakresy rozciągania plastra i taśmy. Technika rozluźniająca, stosowana w celu zmniejszenia napięcia mięśni i dolegliwości bólowych, przewiduje 15–25 proc. napięcia plastra i kierunek oklejania od przyczepu początkowego do końcowego mięśnia. Technika wzmacniająca, stosowana w celu wzmocnienia osłabionych struktur, przewiduje 30–50 proc. napięcia plastra w kierunku od przyczepu końcowego do przyczepu początkowego mięśnia.
Autor: Redakcja Dzień Dobry TVN