Co ważne, aseksualizm nie wynika z wyboru, lecz jest rzeczywistą orientacją seksualną. Nie należy mylić jej z niechęcią do współżycia czy czasowo obniżonym popędem seksualnym. Jak rozpoznać aseksualizm, co to jest i czy jest on możliwy do wyleczenia?
Więcej:
- Panseksualizm - co to za orientacja seksualna?
- Co to jest heteroseksualizm? Seksualność i orientacje seksualne
- Czy demiseksualizm to nowa orientacja seksualna?
Co to jest aseksualizm?
Z badań wynika, że osoby aseksualne stanowią 1% całej populacji. W 2001 roku powstała największa na świecie społeczność osób aseksualnych, czyli AVEN (Asexual Visibility and Education Network). Na stronie AVEN można przeczytać, co to jest aseksualizm ‒ definiuje się go jako ogólny brak zainteresowania sprawami seksualno-erotycznymi (mimo to zdarzają się osoby aseksualne, które się masturbują). Zdaniem kanadyjskiego psychologa A. F. Bogaerta „aseksualność to brak pobudzenia seksualnego wobec obu płci, z zaznaczeniem, że ów brak jest pierwotny i nigdy nie występował […] orientacja nie musi równać się zachowaniom seksualnym” (2004). Przypuszczano, że aseksualność może wiązać się z nieukształtowaną jeszcze orientacją seksualną. Późniejsze badania wykazały, że aseksualizm utrzymuje się bez względu na wiek, ponieważ jest stałą orientacją seksualną. Zdarza się, że osoby aseksualne mają jakieś doświadczenia związane ze współżyciem, które wynikały z ciekawości lub z chęci zaspokojenia partnera. Zdarza się także, że osoby aseksualne wykazują potrzebę budowania relacji romantycznej, jednak bez potrzeby współżycia. W przypadku osób aseksualnych dobrym rozwiązaniem jest tworzenie związków z innymi osobami o takiej samej orientacji.
Istnieją dwa główne rodzaje orientacji aseksualnej:
· aseksualizm wrodzony , który nie ma konkretnej przyczyny ‒ zdaniem badaczy może być związany z problemami hormonalnymi jeszcze w życiu płodowym lub z wpływem czynników szkodliwych. Dla tych osób seks nigdy nie jest ważną potrzebą, a pociąg seksualny nie pojawia się;
· aseksualizm nabyty związany jest z czynnikami, które wystąpiły w dzieciństwie, wczesnej młodości lub na późniejszym etapie życia (np. trauma, gwałt, purytańskie wychowanie). Choć w przeszłości dla tej grupy osób seks mógł stanowić rzeczywistą przyjemność, to pewne zdarzenia w ich życiu doprowadziły do wykształcenia orientacji aseksualnej. W przypadku aseksualizmu nabytego można mówić o awersji seksualnej lub zespole stresu pourazowego.
Etiologia aseksualności może być związana także z konfliktami w związku, zahamowaniami seksualnymi lub niechęcią do posiadania dziecka.
Aseksualizm ‒ objawy
Przede wszystkim warto zaznaczyć, że aseksualizm nie jest schorzeniem, zaburzeniem czy chorobą, dlatego mówi się raczej o cechach, a nie objawach aseksualizmu. Do najważniejszych zalicza się:
· brak pociągu seksualnego
· brak zainteresowania seksem
· niechęć do całowania i nagości
· kompletny brak podniecenia
· w niektórych przypadkach brak potrzeby budowania relacji romantycznej z drugą osobą.
Na podstawie dotychczasowych badań nie można stwierdzić, czy aseksualizm jest różnicowany poprzez płeć. Niektóre z badań wykazały, że większa liczba kobiet deklaruje aseksualizm, jednak, zdaniem Wojciszke (2002), taka postawa może być związana ze stereotypami płciowymi.
Aseksualizm ‒ leczenie
Aseksualizm wrodzony w żadnym wypadku nie może być wyleczony, ponieważ nie jest to zaburzenie. Jeśli traktujemy aseksualizm tak jak inne orientacje seksualne, to nie możemy mówić o żadnych formach terapii. Jednak jeśli aseksualizm wynika z traumatycznych wydarzeń w przeszłości i powiązany jest z innymi schorzeniami (na przykład pochwicą czy zaburzeniami), to możliwe jest leczenie poprzez psychoterapię. Zdaniem seksuologa Zbigniewa Lwa-Starowicza trauma może wpływać na inne sfery życia i powodować uogólniony lęk u danej jednostki. Zdarza się także, że osoby aseksualne mają potrzebę tworzenia związków, jednak relacje te są nieudane ze względu na brak stosunków seksualnych. Niektóre osoby aseksualne nie rozmawiają z partnerem o swojej orientacji, udając zadowolenie ze współżycia. W takim wypadku mogą pomóc wizyty u terapeuty rodzinnego lub seksuologa.
Spore znaczenie ma podjęcie dysputy społecznej na temat aseksualności. Dla niektórych aseksualność jest tożsama z awersją seksualną czy celibatem, dlatego bardzo ważne jest uświadamianie społeczeństwa i wspieranie osób aseksualnych.
Literatura
1. Bogaert A.F. (2004) Asexuality: prevalence and associated factors in a national probability sample . “Journal of Sex Research” 41, 3, s. 279-288. 10.
2. Bogaert A.F. (2006) Toward a conceptual understanding of asexuality. “Review of General Psychology” 10, 3, s. 241-250.
3. Lew-Starowicz Z. (2006) Zaburzenia seksualne [w:] Bilikiewicz A. (red.) Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny . Warszawa, Wydawnictwo Lekarskie PZWL.
4. Wojciszke B. (2002) Kobiety i mężczyźni: odmienne spojrzenia na różnice. Gdańsk, GWP.
Autor: Redakcja Dzień Dobry TVN