Na tę rozmowę szłam z walizką pakowaną o świcie po tym, jak wróciłam do domu ze szpitala psychiatrycznego, w którym został mój syn. Co czułam?
Stosuje coraz bardziej wyrachowane sztuczki, pali więcej i szuka co raz to nowszych sposobów na zwiększenie doznań.
Kiedy wpadał w szał, niszczył, demolował, uciekał z domu, wtedy kiedy policja i pogotowie interweniowały kilka razy w miesiącu, kiedy prosiłam o pomoc nie nadchodziła znikąd. Musiałam pokonać szereg formalnych przeszkód, żeby dziś patrzeć z pękającym sercem na chłopaka, który mimo, że się stara przegrywa walkę z nałogiem, a ja muszę być tą osobą, która tej walki przegrać nie może i musi podjąć finalną decyzję o leczeniu zamkniętym.
"Myślę, że możemy im dać kontrolowaną wolność".
Terapia uświadomiła mu, że pomoc jaką dostaje, chce ofiarować innym. Wciąż walczy z nałogiem i wciąż doświadcza życia. Czym kieruje się nastolatek myśląc o przyszłości?
"Pamiętajcie, że jutro jest Dzień Ojca".
Skąd jest w nas taka niezwykła łatwość i lekkość wydawanie osądów i opinii, wręcz słownego znęcania się nad matkami? Dlaczego wydaje nam się, że mamy do tego prawo? Nie mamy! Nie mamy prawa mówić, co jest dobre, a co złe. Jeśli chcemy coś powiedzieć, napisać to przemyślmy to dwa razy, bo jakiejś mamie lub kochającemu tacie możemy zwyczajnie odebrać nadzieję i siłę, tak bardzo potrzebną w walce o dziecko.
Do napisania tego tekstu skłoniło mnie pewne wydarzenie, które otworzyło mi oczy na problem braku edukacji i teraz uwaga: wcale nie tylko wśród dzieci, a osób, które te dzieci na co dzień mają za zadanie leczyć.
Kiedy jest ten moment, że zdajemy sobie sprawę, że z naszym dzieckiem dzieje się coś złego? Kiedy jest czas na reakcję, działanie i realną pomoc, tak, aby nie było za późno?
Syn uświadomił mi, jakiej miłości pragnie każde dziecko. Tym tekstem dziękuję mu za to i daje wam, rodzicom, zadającym sobie pytanie "dlaczego?", gotową odpowiedź.
Marihuana działa podstępnie, szczególnie w przypadku najmłodszych jej wyznawców. W nich ma grono wielbicieli, oddanych, lojalnych i zupełnie nie dostrzegających zagrożenia. Niszczy życie stopniowo, bez pośpiechu, jakby sama upajała się upadkiem, odurzonej nią jednostki. Brak motywacji, brak poczucia winy, brak poczucia czasu, brak czasu na życie. Jest tylko MJ, to ona dyktuje warunki i pociąga za sznurki.
Znacznie łatwiej oswoić coś, czemu nadamy nazwę. Nienazwane emocje budzą lęk, a ten potrafi zaprowadzić każdego w ciemne zaułki depresji. Choroby, która dotyka z dnia na dzień coraz więcej osób.
Są w otoczeniu mojego syna osoby, które obdarowałam zaufaniem. 14-letnia dziewczynka, zawsze miła, uśmiechnięta i zaangażowana w jego proces leczenia wydawała mi się najbardziej godną zaufania.
Uzależnienie tka sieć kłamstw. Refleksja nie przychodzi na widok łez bliskich osób. Chęć leczenia najczęściej pojawia się wtedy, kiedy śmierć staje się realna. Kto się uzależnia?
Nieustający lęk doprowadza do stanów, podczas których czuję się tak, jakby ktoś zabrał mi całą energię i chęć do życia. Każdy weekend oznacza strach.
Kiedyś wspólnie doprowadzaliśmy się do szału, rozmawiając o uzależnieniu. Ja swoje, on swoje. "Nic nie rozumiesz" to mój nickname nadany przez syna.
Decydując się na pisanie tego pamiętnika wiedziałam, że chcę być szczera w przekazie. Wiedziałam, że tylko w ten sposób trafię do tych rodziców, którzy przechodzą przez to samo co ja.
W życiu zaskakuje mnie wiele sytuacji. Często bardzo pozytywnie. Gdzieś w środku cichy głos wciąż szepcze słowa otuchy, przekonuje, że nasze życie jeszcze będzie zwyczajnie szczęśliwe. Dziś jestem dumna, dziś się uśmiecham.
Znajomi opowiadają mi o stresie przed egzaminami ósmoklasisty. Ich dzieci szkoły średnie mają już dawno wytypowane. Nie ma tu miejsca na porażkę. Nie odzywam się wtedy.
Nasze pociechy żyją w sieci, w telefonach ukrywają swoje sekrety i świat, do którego nie znamy hasła.
"Kartki z pamiętnika matki" to cykl który powstał dla mam i ojców, którzy wirują w tornadach swoich dramatów, dla nas - mam i ojców którzy krzyczą bezgłośnie. Chociaż wiem, że nie jestem sama, że takich rodziców jak ja są setki, mam świadomość, że bardzo trudno podzielić się swoim problemem i wstydem jaki mu towarzyszy. Dlatego kiedy otrzymałam mail zatytułowany "Matka narkomana", zanim w ogóle go przeczytałam, wzięłam głęboki oddech.
Pod dom podjechał listonosz, czekałam na ten dzień. Dzień kiedy przyjdzie wiadomość, że machina ruszyła. Pismo z sądu w sprawie mojego syna-sądowy nakaz leczenia.
Jeden dzień może zmienić tak wiele. Może otworzyć oczy, może też je zamknąć. Może zakończyć cierpienie, ale może też sprawić, że ono już nigdy się nie skończy. Energia śmierci krąży wokół mnie i mojego syna.
Narkomani nie widzą tego, co dla nich robimy, my matki, rodzice, najbliżsi. Dla nich to kolejny dzień, kiedy mają wszystko.
Jak wygląda system pomocy dla uzależnionych, czy też cierpiących na depresję nastolatków w Polsce?
Mam na imię Patrycja, jestem częścią internetowej redakcji Dzień Dobry TVN. Mój syn jest uzależniony od marihuany, ma za sobą kilka prób samobójczych. Cykl "Kartki z pamiętnika" powstał dla was i dla mnie.
Kiedy traumy rodziców stają się udziałem dzieci, rodzi się prawdziwy dramat.
Mijamy się w drzwiach, w kuchni, nasze drogi przecinają się w holu. Milczenie wypełnia przestrzeń między nami.
Jestem współuzależniona. Świat mojego syna kręci się wokół marihuany, mój wokół niego. Ma to wpływ na całą rodzinę.