Pantanal to jeden z bardziej niedocenianych regionów świata. Mało kto o nim wie, ponieważ tuż obok znajduje się Amazonia. Turyści przybywający do Ameryki Południowej wybierają więc wędrówkę do niej, często nie zdając sobie sprawy, jak blisko, w Mato Grosso, znajduje się jeden z największych podmokłych terenów na świecie. Pantanal kusi różnorodnością ekosystemów, bogactwem gatunków roślin, zwierząt, ptaków. To ogromny, prawnie nietknięty przez człowieka obszar. Nic więc dziwnego, że władze Brazylii nadały mu status parku narodowego, a UNESCO umieściło na światowej liście dziedzictwa ludzkości.
Pantanal – gdzieś w Ameryce Południowej
Pantanal przegrywa co prawda z Amazonią pod względem popularności, jaką oba regiony cieszą się wśród turystów, zaznaczyć jednak trzeba, że pod wieloma innymi względami okazuje się bardziej atrakcyjny. Pantanal, położony na styku Brazylii, Boliwii i Paragwaju, zajmuje powierzchnię 200 tys. km². Nazwa równiny pochodzi od portugalskiego słowa pantano, czyli błoto. Część równiny jest regularnie zalewana przez rzekę Paragwaj i jej dopływy. Warto wspomnieć, że Pantanal posiada jedną z najbardziej czystych słodkich wód w całej Ameryce Południowej. Sama równina jest bardzo zróżnicowana pod względem ukształtowania terenu i towarzyszącego mu klimatu. Występuje tutaj piasek, glina, bagna. Oprócz tego całkiem sporo jest łąk i lasów. Pantanal dzieli się na:
- · suche lasy tropikalne (południowa część równiny), · otwarte sawanny Cerrado, tzw. Wysoki Pantanal (wschodnia część), · wilgotne lasy tropikalne (północ równiny), · słonawe laguny i jeziora (okolice Boliwii).
Zwierzęta w Pantanal
Pantanal można określić mianem największego i najwspanialszego ogrodu zoologicznego pod gołym niebem. Spotkać tutaj można bardzo niebezpieczne węże, które są w stanie zabić i pożreć sporej wielkości ssaka. Uważać trzeba na anakondy. W Pantanal żyją krokodyle, jaguary, oceloty, pumy, tapiry, jelenie bagienne, mrówkojady, pancerniki i żółwie matamata. Występuje tutaj 5 gatunków małp. Na równinie żyje około 80 gatunków ssaków, 45 gatunków szponiastych ptaków i 26 gatunków ptaków. Oprócz tego 50 gatunków gadów i 260 gatunków ryb. To tutaj w końcu można spotkać tukany, ibisy, kormorany, kolibry. Symbolem parku Matogrossense jest Tuiuiu, czyli słynny ptak, który może osiągnąć prawie 1,5 metra rozpiętości skrzydeł. Spotkać tutaj można nawet amerykańskie strusie, czyli nandu. Jedną z oryginalniejszych form rozrywki podczas pobytu w Pantanal jest łowienie piranii.
Kiedy najlepiej odwiedzić Pantanal?
Pantanal to dzika i nieoswojona równina. Zwiedzając kolejne lasy i nadrzeczne tereny, należy zachować szczególną uwagę, nie tylko ze względu na czające się wszędzie niebezpieczne zwierzęta. Nie można zapominać, że Pantanal to pogranicze Boliwi i Paragwaju, a więc prawdziwe eldorado dla przemytników i biznesu narkotykowego. Najlepiej region ten odwiedzić w porze suchej (okres od maja do października), kiedy większość doliny zalanej podczas pory deszczowej wysycha, tworząc sawannę, po której można bezpiecznie podróżować. Bramą do Pantanal jest mała miejscowość Pocone, z której wychodzi Transpantaneira, czyli droga wiodąca przez bagienne tereny Pantanal. Kończy się ona w Porto Jofre. To główna trasa przez Pantanal, z której korzystają turyści. Lokalne biura podróży proponują kilkudniowe wycieczki na równinę, choć można również spróbować samodzielnej podróży. Wycieczki do parku Pantanal Matogrossense można zorganizować z miejscowości Cuiaba, Campo Grande oraz Corumba. Na terenie Pantanal, słynącego dotychczas z chowu bydła, pojawia się coraz więcej gospodarstw agroturystycznych. Fazendy farmerów znajdują się między miejscowościami Cuiaba a Porto Jofre. Spora część z nich chętnie przyjmuje turystów, proponując im nie tylko nocleg i pożywienie, lecz także na przykład jazdę konną.
Pantanal w literaturze podróżniczej
Pantanal znalazł swoje miejsce również na kartach wspomnień, powieści, pamiętników, a także w zapiskach badaczy. Pantanal opisywał m.in. słynny francuski antropolog Claude Levi-Strauss, autor cenionej Antropologii mitów. Tutaj w 1925 roku podczas ekspedycji badawczej zaginął Percival Harrison Fawcett, brytyjski wojskowy i podróżnik. Zginął tutaj również Raymond Maufrais, francuski dziennikarz i podróżnik, autor Aventures au Matto-Grosso. Na podstawie jego odnalezionego pamiętnika wydano jeszcze jedną pozycję, która w polskim tłumaczeniu nosi wiele mówiący tytuł: Zielone piekło.
Zobacz także:
- Wyżyna Brazylijska – klimat, ukształtowanie, ciekawe fakty Mistrz samby i jego polska uczennica kochają brazylijskie karnawały Przyleciała do Polski zza oceanu, by poznać historię swoich przodków. "Tego chciałaby moja prababcia"
Autor: Adrian Adamczyk
Źródło zdjęcia głównego: Nat Photos/Getty Images