C: Rudy, biały, czarny – kot perski niezależnie od swojej barwy jest jednym z najelegantszych zwierząt domowych. Zawdzięcza to swojemu charakterystycznemu wyglądowi, ale też temperamentowi. Mimo łagodnego usposobienia uwielbia być w centrum uwagi.
Historia i hodowla kotów perskich
Persy to koty, które przybyły do Europy z terenów Persji, czyli dzisiejszego Iranu. Mimo iż ich historia sięga kilkuset lat wstecz, to początki hodowli na Starym Kontynencie przypadają dopiero na XIX wiek, choć już w 1620 roku podróżnik Pietro della Vella sprowadził je do Włoch. Następnie kot perski zyskał popularność we Francji, a potem w Anglii, która została uznana za ich drugą ojczyznę. Co ciekawe, w Wielkiej Brytanii nazywano je kotami francuskimi – do dziś nie wiadomo, czy chodziło dokładnie o tę samą rasę.
Pochodzenie perskiego kota jest jednak bardziej złożone. Istnieje nawet legenda głosząca, iż zwierzę zostało stworzone przez magika z iskry ognia, obłoczka szarego dymu i odbicia blasku dwóch gwiazd. Z pewnością oddaje ona naturę tej rasy. Uważa się też, że przodkiem persa mogła być angora z Syberii, która migrowała przez Azję Mniejszą do Europy Zachodniej. Inna z teorii dotycząca pochodzenia tych majestatycznych zwierząt wskazuje na powiązanie tej rasy z pewnym gatunkiem dzikich kotów azjatyckich – manulem. Jedno jest pewne, obecnie koty perskie znacznie różnią się od swoich pierwotnych przodków, którzy charakteryzowali się dłuższym pyszczkiem i mieli mniej puszyste futro. Przeciętna długość życia tej rasy to 12–17 lat. Jeśli interesuje Cię kot perski jako reproduktor, musisz wziąć pod uwagę to, iż rozwija się on płciowo później niż inne koty. Pierwsza ruja u samic występuje po 10 miesiącu życia.
Jak wygląda kot perski długowłosy?
Kot perski to rasa, która może mieć aż ok. 150 barwnych odmian. Do najbardziej znanych należą: szary, niebieski, biały, rudy, czarny oraz tzw. bicolour, tricolor, czy colourpoint zwany himalajskim , mający umaszczenie syjama. Ciekawą odmianą jest też pers szylkretowy oraz szynszylowy . Wśród tej odmiany często spotykany jest kot perski dymny. Do tego występują persy pręgowane, cieniowane... każdy inny i równie piękny.
Koty rasy perskiej charakteryzują się krępą budową oraz okrągłą, masywną głową ze spłaszczonym pyszczkiem i wydatnymi policzkami. Pers może wydawać się słodkim grubaskiem, ale to puszysta sierść odpowiada za wrażenie ociężałości – tak naprawdę pod warstwą grubej, choć miękkiej sierści kryje się umięśniony korpus i mocny kościec. Jedną z najbardziej wyróżniających tę rasę cech są oczy – okrągłe, szeroko rozstawione. Kolor tęczówki uzależniony jest od umaszczenia i może mieć barwę orzechową, ciemnozieloną, szmaragdową, niebieskozieloną, niebieską czy nawet pomarańczową lub miedzianą. Persy mają krótkie kończyny, zatem nie są zbyt skoczne. Zwykle ważą do 6 kg i są bardzo okazałe. Prawdziwą ciekawostką w świecie zwierząt są małe koty perskie. Miniaturowy pers ( filiżankowy ) jest bardzo rzadki, waży niecały kilogram i przez całe życie przypomina kocię. Niestety w wyniku łączenia genów dających ten rozmiar kotki te są bardzo chorowite, a im mniejsze, tym trudniej im przetrwać.
Koty perskie – zdrowie i pielęgnacja
Tak puszyste i gęste futerko wymaga specjalnej i bardzo regularnej pielęgnacji. Kota należy czesać przynajmniej raz dziennie przez 15 minut, by zapobiec tworzeniu się mocnych kołtunów. Ważnym elementem dbałości o naszego pupila jest codzienna toaleta oczu. Szczególna budowa tej rasy powoduje zatykanie się kanalików łzowych, a co za tym idzie spływanie z oczu wydzieliny, która sprzyja rozwojowi bakterii i odbarwia w tej okolicy sierść.
Niestety persy są narażone na wiele chorób takich jak:
· zapalenie spojówek,
· wielotorbielowatość nerek,
· wady zgryzu,
· zapalenie jamy ustnej,
· schorzenia rogówki.
Decydując się na zakup kota tej rasy, musisz liczyć się z poświęcaniem dużej ilości czasu na jego pielęgnację. Wyjątkiem jest kot perski egzotyczny , który ma krótszą sierść, więc jest mniej pod tym względem wymagający.
Wielb mnie, czyli charakter kota perskiego
Persy są łagodne i mają spokojne usposobienie, będą więc idealnymi towarzyszami dla osób dojrzałych, które mogą im poświęcić więcej czasu – zwłaszcza przy pielęgnacji. Nie lubią samotności i często domagają się pieszczot. Szybko przyzwyczajają się do nowych warunków i uwielbiają wylegiwać się na kanapach i fotelach.
Mimo zrównoważonego charakteru lubią być podziwiane i mają pod tym względem typowo kocią naturę, która zdaje się mówić: “wiem, że jestem boski”. Lubią się prężyć, zwracać na siebie uwagę, budzić podziw, choć gdy w mieszkaniu znajduje się wielu gości, zwykle chowają się w jakimś kącie i tam śpią. Dostojne, przyjaźnie nastawione, ciche, mało aktywne, bardzo inteligentne, ale i uparte, a przy tym delikatne i uczuciowe – te cechy sprawiają, iż jest to naprawdę ciekawa rasa. Małe koty bywają psotnikami, ale nie demolują mieszkania i nie skaczą po zasłonach ani wyższych meblach. Zatem jeśli szukasz spokojnego, lubiącego się przytulać przyjaciela, kot perski będzie doskonałym wyborem.
Autor: Redakcja Dzień Dobry TVN