Strzelanie z łuku to sport, w którym musimy zdobyć jak najwięcej punktów, przyznawanych za celność strzałów do tarczy łuczniczej. Z pozoru rzecz może wydawać się prosta, jednakże wymaga ona nie tylko wielu lat treningów, ale również pewnej specjalizacji. W ramach szeroko rozumianego łucznictwa wyróżniamy bowiem aż dziewięć subdyscyplin, w tym m.in.: łucznictwo na torach otwartych, polowe, łucznictwo dla osób niepełnosprawnych i tzw. łucznictwo 3D.
Sport to zdrowie
Na czym polega łucznictwo sportowe? Rodzaje łucznictwa
Współcześnie łucznictwo jest sportem olimpijskim i rekreacyjnym, choć historia łucznictwa jest niezwykle bogata – przez wieki stanowiło ono podstawowy segment sił zbrojnych i było metodą polowania. Osoby uprawiające łucznictwo w Polsce zrzeszone są w Polskim Związku Łuczniczym (PZŁ), który jest jednym z głównym organizatorów zawodów łuczniczych w naszym kraju. Oprócz tego entuzjaści łucznictwa współpracują ze sobą w ramach licznych klubów łuczniczych, mających ofertę zarówno dla profesjonalistów, jak i dla początkujących łuczników. Polscy łucznicy znani są na świecie z wielu osiągnięć, o czym świadczą m.in. zdobywane przez nich medale olimpijskie. Łucznictwo jest terminem ogólnym, w którego skład wchodzi wiele poszczególnych dyscyplin, które mają charakter typowo sportowy, profesjonalny lub amatorski, a nawet rekonstrukcyjny. Przykładem ostatniego rodzaju łucznictwa może być łucznictwo konne, które nie jest dyscypliną sportową, ale zdobywa wielu fanów – zwłaszcza wśród grup zajmujących się rekonstrukcją historyczną i organizacją pokazów bitewnych. Powyższe aktywności mieszczą się w jednej z głównych odmian łucznictwa – w łucznictwie tradycyjnym, polegającym na posługiwaniu się łukiem historycznym lub jego repliką. W Polsce ten typ strzelania z łuku jest uczony i popularyzowany m.in. przez znajdujące się we Wrocławiu Centrum Łucznictwa Tradycyjnego. Kolejnym ważnym rodzajem jest łucznictwo sportowe. Zasady wyznaczane są przez FITA – Światową Federację Łucznictwa (powszechnie stosowany akronim pochodzi z języka francuskiego od Fédération Internationale de Tir à l'Arc ). Zgodnie z rozporządzeniami FITA wyróżniamy aż 9 subdyscyplin łucznictwa sportowego:
- łucznictwo na torach otwartych;
- łucznictwo polowe;
- łucznictwo biegowe;
- łuczniczy biathlon;
- łucznictwo halowe;
- Clout Archery, czyli łucznictwo do celu;
- łucznictwo na dużą odległość od tarczy;
- łucznictwo niepełnosprawnych;
- łucznictwo 3D.
Zasady, sprzęt i akcesoria łucznicze
Istnieją cztery rodzaje łuków sportowych, używanych podczas konkretnych zawodów. Pierwszym jest łuk klasyczny, tzw. łuk olimpijski. Przy korzystaniu z tego łuku zabronione jest strzelanie przez majdan, a cięciwa łuku musi być naciągana i spuszczana przez palce. Drugim wariantem jest łuk bloczkowy, składający się z systemu bloczków, odpowiadających za naciągnięcie i utrzymanie cięciwy, zwykle znacznie sztywniejszej względem łuku prostego lub walijskiego. Łuki te wykorzystywane są wyłącznie w łucznictwie blokowym. Wyróżniamy także łuki standardowe i łuki gołe, a także specjalne łuki dla osób niepełnosprawnych.
Ciekawym rodzajem tego sportu jest łucznictwo 3D, w którym możemy wykorzystywać łuk bloczkowy lub olimpijski. Wbrew niektórym skojarzeniom ten sposób strzelania z łuku jest jak najbardziej rzeczywisty, jednakże łucznik nie oddaje strzału do tarczy, tylko trójwymiarowego celu – zwykle w kształcie zwierzyny (przypominać to może prawdziwe łucznictwo myśliwskie, które w Polsce jest jednak zabronione, podobnie jak tzw. bowfishing).
Podstawowym celem łucznictwa jest zdobycie jak największej liczby punktów, przyznawanych w zależności od celności strzałów. Tarcza łucznicza podzielona jest na pięć obszarów kolorystycznych, a punkty przyznawane są od 0 (strzał poza tarczą) do 10 (środek tarczy). Tarcze zwykle umiejscowione są na specjalnych matach łuczniczych, wykonanych ze sprasowanej słomy.
Polskie łucznictwo olimpijskie – na wagę złota
Na igrzyskach olimpijskich łucznictwo było zarejestrowaną dyscypliną olimpijską czterokrotnie do czasu II wojny światowej (1900, 1904, 1908, 1920), a od 1972 roku jest dyscypliną regularną. Przygotowania olimpijskiej kadry łuczniczej Polski nadzoruje Polski Związek Łuczniczy. Ważną ciekawostką jest fakt, że pierwsze oddzielne Mistrzostwa Świata w Łucznictwie odbyły się w 1931 roku we Lwowie, należącym wówczas do Rzeczypospolitej. Na zawodach złote medale zdobyli Michał Sawicki i Janina Kurkowska-Spychajowa (wielokrotni medaliści). Medale olimpijskie zostały z kolei zdobyte dwukrotnie – przez Irenę Szydłowską na Igrzyskach Olimpijskich w 1972 roku oraz podczas łucznictwa drużynowego przez zespół trenera Stanisława Stuligłowy w składzie: Iwona Dzięcioł, Joanna Nowicka i Katarzyna Klata. Chociaż łucznictwo w Polsce wciąż nie jest sportem powszechnie uprawianym, to jednak jego popularność zwiększa się. Główną tego przyczyną wydaje się być wzrost zainteresowania historią i militariami, zwłaszcza wśród młodych Polek i Polaków.
Zobacz także:
- Jak zmotywować się do treningu? Dzięki tym sposobom zaraz ruszysz na siłownię
- Mistrzyni świata w nordic walking pokazała, jak prawidłowo chodzić z kijkami
- Niefortunnie dobrała strój do ćwiczeń. Teraz przestrzega inne kobiety
Autor: Adrian Adamczyk
Źródło zdjęcia głównego: chayathonwong/Getty Images