Dzieci potrzebują aktywności fizycznej już na bardzo wczesnym etapie. Niektórzy najmłodsi przejawiają szczególne predyspozycje motoryczno-ruchowe, dlatego warto przyłożyć wszelkich starań, żeby należycie rozwijać ich umiejętności. Świetnie sprawdzają się tu sztuki walki, które nie tylko poprawiają koordynację i sprawność fizyczną, ale też uczą dyscypliny, radzenia sobie ze stresem i dają wiele radości. Za przykład może posłużyć tu brazylijskie jiu-jitsu. W tej dyscyplinie ogromną rolę odgrywają umiejętności techniczne, dzięki czemu mniejszy zawodnik jest w stanie pokonać większego. Zwycięstwo daje mu pewność siebie, a aktywność gwarantuje mnóstwo radości i pozytywnych emocji.
Historia brazylijskiego jiu-jitsu
Powstanie tej dyscypliny datuje się na 1924 rok, kiedy młody, dwudziestotrzyletni brazylijski judoka, wrestler i adept jiu-jitsu, Carlos Gracie , otworzył komercyjną akademię sztuk walki w Belém, a następnie w Rio de Janeiro. Z tego powodu synonimicznym określeniem brazylijskiego jiu-jitsu jest Gracie jiu-jitsu , nie jest jednak ono często używane w Polsce.
Brazylijskie jiu-jitsu jest sztuką walki powstałą poprzez zmieszanie różnych technik stosowanych w judo, japońskim jiu-jitsu (często zapisywanym w Polsce jako „jujitsu”) i zapasach. Wbrew nazwie, najwięcej elementów pochodzi z judo. Fakt ten wyjaśnia historia powstania brazylijskiej sztuki walki.
Carlos Gracie otrzymał bowiem szkolenie od słynnego japońskiego mistrza judo piątego stopnia dan, Maedy Mitsuyo (ucznia Jigorō Kanō). Japoński mistrz nauczył młodego Carlosa judo oraz japońskiego jiu-jitsu , charakteryzującego się między innymi brakiem technik zakazanych. W japońskim jiu-jitsu dozwolone są duszenia, wszelkiego rodzaju kopnięcia, pchnięcia i ciosy, a także ataki na najbardziej wrażliwe punkty witalne. Jest to więc nie tylko bardzo brutalna sztuka walki, ale nastawiona bardziej na eliminację lub obezwładnienie przeciwnika niż na samoobronę. Wpływ pierwotnego, japońskiego jiu-jitsu na brazylijską odmianę jest bardzo widoczny, jednakże w przypadku tej dyscypliny sportowcy koncentrują się głównie na walce w parterze, co z kolei jest charakterystyczne dla judo.
Brazylijskie jiu-jitsu – podstawy i techniki
Celem brazylijskiego jiu-jitsu jest przewrócenie przeciwnika na matę. W przeciwieństwie do zapasów, nawet w momencie, gdy przeciwnik dotyka obydwiema łopatkami maty, walka się nie kończy. Brazylijska sztuka walki jest rodzajem walki wykończeniowej (ang. survival fighting ), czyli takiej, w której zwycięstwo uzyskuje się poprzez poddanie się przeciwnika. Aby je osiągnąć, wykorzystuje się określone techniki. Brazylijskie jiu-jitsu bazuje przede wszystkim na dźwigniach i duszeniach. Zakładający je zawodnik, zadaje ból przeciwnikowi, licząc na jego rezygnację z dalszej walki. Dyscyplina ta jest niezwykle wymagająca – nie tylko pod względem fizycznym, ale także psychicznym. Przykładowo, jeśli zawodnik jest zbyt dumny i nie poddaje się na skutek zakładanego duszenia, musi liczyć się z poważnymi konsekwencjami – począwszy od chwilowej utraty przytomności, poprzez trwałe urazy na skutek niedotlenienia poszczególnych części mózgu.
Do zakazanych technik brazylijskiego jiu-jitsu należy wyprowadzanie ciosów rękoma lub kopanie. Zawodnicy mogą jednak wykorzystywać nogi do zakładania dźwigni bądź duszeń. Dozwolone jest tworzenie tzw. gardy, polegającej na unieruchamianiu nogami stojącego przeciwnika przez rywala znajdującego się w parterze. Dopuszczalne jest także rzucanie przeciwnikiem o matę, tworzenie chwytów zapaśniczych typu „podwójny Nelson”, albo siedzenie i przyduszanie masą ciała leżącego przeciwnika od góry (tzw. dosiad).
Brazylijskie jiu-jitsu, oprócz na zawodach i turniejach, wykorzystywane jest również przez armię amerykańską. Podstawy tej sztuki walki znane są także specjalistycznym służbom mundurowym z państw całego świata. Oczywiście w wielu wypadkach adaptuje się tylko niektóre rozwiązania tej dyscypliny, zmieniając również sposób treningów (tradycyjnie, brazylijskie jiu-jitsu powinno się ćwiczyć w kimonie).
Brazylijskie jiu-jitsu – pasy i stopnie zaawansowania
Podobnie, jak w wielu innych systemach lub sztukach walki, kolor pasa w brazylijskim jiu-jitsu oznacza stopień zaawansowania zawodnika . System pasów jest w tym przypadku pięciostopniowy. Początkujący adepci, którzy dopiero uczą się brazylijskiego jiu-jitsu, otrzymują pas koloru białego. Następnie (zgodnie z poziomem zaawansowania) można zdobyć trzy pasy – niebieski, purpurowy (fioletowy) i brązowy. Ostatni pas, mistrzowski, jest tradycyjnie koloru czarnego.
W niektórych szkołach stosuje się dodatkowo system belek , które mają formę zawieszek na pas. Ma to na celu zwiększenie motywacji adepta do dalszej pracy. Nie jest to jednak rozwiązanie powszechnie stosowane, z drugiej strony nie istnieją reguły, które – poza sportowcami uprawiającymi brazylijskie jiu-jitsu – unormowywałyby stosowanie belek.
Nie oglądałeś Dzień Dobry TVN na antenie? Pełne odcinki znajdziesz w serwisie Player.
Zobacz też:
Ćwiczenia gimnastyczne dla dzieci - niezbędny element rozwoju
Które z zabaw dla dzieci w przedszkolu są najciekawsze?
Poznaj proste ćwiczenia, które wspomogą rozwój Twojego niemowlaka
Autor: Adrian Adamczyk